Neen, we gaan het niet (opnieuw) over Charlie Kaufman hebben. De man heeft al van het zonlicht mogen proeven in Adaptation en genoeg is genoeg, zoals dat heet. Kaufman schreef ook het scenario voor dit regiedebuut van George Clooney, maar helaas is het resultaat niet zo onderhoudend of origineel als Adaptation of het superieure Being John Malkovich. Een beetje ironisch natuurlijk, want Kaufmans postmoderne writer's block is daarmee beter te pruimen dan dit werkstuk waar hij wel inspiratie voor vond.

De film is gebaseerd op de autobiografie van Chuck Barris (Sam Rockwell, de sadistische terdoodveroordeelde uit The Green Mile). Al klinkt autobiografie misschien een tikkeltje te afgelijnd. Er zijn immers geen bewijzen dat Barris in zijn boek de waarheid vertelt, en de meesten denken dan ook dat hij serieus uit zijn nek zit te lullen. Feit is dat Chuck Barris het brein is van een paar staaltjes bedenkelijke staaltjes tv-verval. Het bekendst zijn 'The Dating Game' (wat VTM hier als 'Blind Date' nog steeds in de strot van de niet kieskeurige tv-kijker ramt) en 'The Gong Show'. Dit laatste concept (dat Barris ook zelf presenteerde) was het meest succesvol, en het programma liep destijds ook in ons Belgenland (ruim twintig jaar geleden) op wat toen nog BRT heette. Walter Capiau praatte het aan elkaar, en de bedoeling was om niet getalenteerde zangers en andere 'would-be supersterren' een kans te geven om zich te bewijzen op tv, tot wanneer de jury hen met een welgemikte gongslag (meestal met de steun van het publiek) het zwijgen oplegde. Barris nam het niet zo nauw met het welzijn van de kandidaten, en hechtte vooral belang aan het geld dat hij ermee verdiende. Want geld en vrouwen, daar was het Barris in feite allemaal om te doen. Zijn bijnaam (die hij reeds rond zijn tiende bij elkaar sprokkelde) is niet voor niets 'Strawberry Dick'. Even ziet het er naar uit dat Barris de grote liefde vindt bij de flower power-stoeipoes Penny (Drew Barrymore), maar monogamie is niet aan hem besteed. Tot daar de waargebeurde feiten.

Barris beweert in zijn autobiografie echter ook dat hij in zijn vrije tijd huurdoder was voor de CIA en dat hij 33 moorden op zijn geweten heeft. Hij kon zijn slachtoffers zonder al te veel problemen ombrengen omdat hij ervoor zorgde dat de winnaars van 'The Dating Game' naar de stad reisden waar zijn slachtoffer zich ophield. En omdat in de preutse jaren zestig de deelnemers niet zonder chaperon op reis konden, kon Barris in zijn chaperonnenrol ongemerkt een 'staatsvijand' ombrengen. Er is echter niemand die Barris' beweringen kan of wil staven, maar Clooney gaat er (net zoals Barris in zijn boek) van uit dat alles echt gebeurd is. Stof genoeg dus voor een sardonische zwarte komedie.

Helaas is het personage van Barris een serieuze etter, en is het moeilijk om er lang sympathie voor te voelen. Bovendien verliezen de bokkensprongen van het scenario na een tijd heel wat aan kracht. Ook de CIA-scènes zijn nogal zoutloos gebracht. Vaak weet je niet goed wat er precies aan de hand is, zeker niet als er ook nog een rommelig (dubbel)spionageverhaal wordt aan toegevoegd. En ja, dat is wel degelijk uitgeweken noorderbuur Rutger Hauer die in dat spionagesegment even zijn rimpels komt tonen. Dat de film alsnog blijft boeien komt door een fiks aantal filmische grappen en een geslaagde tijdsreconstructie. Zo zijn vooral de scènes die zich achter de tv-schermen à la de jaren zestig afspelen zwierig gefilmd. Niet dat het niveau van Robert Redfords superieure Quiz Show wordt gehaald. Verre van, maar toch...

George Clooney Senior was een spelletjesshowpresentator, en de nieuwbakken regisseur kon op heel wat jeugdherinneringen terugvallen tijdens het draaien van de film. Als acteur loopt Clooney er deze keer wat verloren bij, al compenseert hij dit door af en toe verrassend regie-gewijs uit te pakken. Hij heeft schijnbaar goed opgelet bij zijn vele uitstekende mentors (de Coen-broers, Steven Soderbergh,...) en zorgt voor een paar vakkundige montagetrucjes: er is zelfs een geniaal splitscreenshot dat mij genoopte tot een spontaan applaus.
Clooney was trouwens eerst als acteur aan het project verbonden. Hij was naar eigen zeggen stapel op het scenario, maar toen de ene regisseur na de andere afhaakte (o.a. David Fincher, Bryan Singer en Curtis Hanson waren ooit aan dit project verbonden) besloot hij de klus dan maar zelf te klaren. Met wisselend succes dus, want voor elke scène die doel treft, moeten we er ook een sequentie bijnemen die als los zand aan elkaar hangt. Een film waar we de tweesterren-kwotering voor hebben uitgevonden, met andere woorden. En voor de filmfreakjes onder ons triviaal feit nummer 1: Brad Pitt en Matt Damon komen allebei zo'n drie seconden in beeld (tijdens dezelfde scène). Wie op het verkeerde moment niest, heeft het dus zitten. Feit nummer 2: het lied There's No Business Like Show Business tijdens de eindgeneriek wordt gezongen door de vorig jaar overleden Rosemary Clooney, de tante van George en een actrice die zowel op tv als op het witte doek (o.a. White Christmas) destijds razend populair was.