City by the Sea

Goed
City By The Sea
2002
27/08/2003
langspeelfilm
108 minuten
thriller

acteur/actrice (6)

Robert De Niro Robert De Niro →  Vincent LaMarca
Frances McDormand Frances McDormand →  Michelle
James Franco James Franco →  Joey LaMarca
William Forsythe William Forsythe →  Spyder
George Dzundza George Dzundza →  Reg Duffy
Eliza Dushku →  Gina

regisseur (1)

Michael Caton-Jones

producent (4)

Matthew Baer
Michael Caton-Jones
Brad Grey
Elie Samaha

Laat aanrukken, die kilo's korrelzout. Want dit is een Hollywood-film 'gebaseerd op een waar gebeurd verhaal', en zoiets levert traditioneel een fikse brok fictie op. Alhoewel dat deze keer misschien geen slechte zaak is. De ware feiten zijn immers op zich wel boeiend om in een documentaire te gieten, filmtechnisch komt het onderwerp echter niet verder dan een psycho-analytische blauwdruk van de vaders en zonen-thematiek. De producers opteerden voor een contextueel uitgerokken insteek, waarbij de helft van wat je ziet bijna waar is en de andere compleet gelogen. De lezers van Esquire Magazine maakten in 1997 kennis met de gepensioneerde Newyorkse politie-inspecteur Vincent LaMarca. Journalist Mike McAlary deed in zijn stuk magazinelectuur het onwaarschijnlijke verhaal uit de doeken van hoe de integere politieman schijnbaar afstamde uit een familie met slechte genen. Zijn vader stierf in de jaren vijftig op de elektrische stoel na een uit de hand gelopen babyontvoering en zijn zoon werd op zijn beurt gearresteerd voor moord. Inderdaad opmerkelijk, maar op zich toch ook weer niet meer dan een stukje triviale nieuwsgaring waar je hoogstens een halfuurtje zoet mee bent.

De speelfilmaanpak van cineast Michael Caton-Jones en scenarist Ken Dixon is dan ook lovenswaardig. In hun versie is Vincent LaMarca (een in al zijn soberheid sterke De Niro) helemaal niet gepensioneerd, maar is hij één van de inspecteurs die de moordzaak onderzoekt. Terwijl hij in het echt enkel maar aan de zijkant stond tijdens de speurtocht naar zijn zoon Joey (James Franco, Emmy-winnaar voor zijn rol van James Dean, maar vooral bekend als Green Goblin Jr. in Spider-Man). Die Joey heeft veel te lijden gehad onder zijn niet zo toffe jeugd. Vader en moeder gescheiden na een lange en pijnlijke procedure, op jonge leeftijd verslaafd aan drugs… een product van de arme zijde van de stad, zoals dat heet. Een arme zijde die trouwens treffend in beeld is gebracht. Het verhaal situeert zich in Long Beach, een 'strandwijk' van New York. Vroeger een florerende kustgemeenschap, tegenwoordig vooral een schuilplaats voor misfits, verstotenen en junkies. Tijdens een niet zo goedgezinde nacht steekt Joey een drugsdealer neer. In de film lijkt het op zelfverdediging, in het echt ging het er veel koelbloediger en met voorbedachte rade aan toe. De film heeft veel oog en oor voor de sfeer. Bijna elk personage wordt in zijn natuurlijke biotoop geobserveerd, en de ziel blootgelegd. Caton-Jones zegt veel met subtiele nuances.De relatie tussen De Niro en buurvrouw Michelle (Frances McDormand) is heel mooi. En volledig fictief, want Michelle is een niet-bestaand personage. In het echt was Vincent LaMarca tijdens de feiten gelukkig gehuwd met zijn tweede vrouw. Ook de nevenpersonages zijn kleurrijk uitgetekend met Eliza Dushku (als Gina, Joey's vriendin) op kop. Alhoewel ook zij een fikse veeg uit de fictiepan krijgt… de echte Gina had helemaal geen kind van Joey. Vincent LaMarca is wel grootvader, maar de (klein)kinderen zijn van een andere zoon. Een zoon die wel op het goede pad bleef, maar waar in de film geen plaats voor was omdat die de focus op de Vincent - Joey relatie zou wegnemen.

Knap is dat je de filmische ingrepen niet echt voelt. Behalve tijdens de finale dan. Het nevenverhaal met Spyder (William Forsythe, die nog steeds met weinig moeite zware jongens incarneert) is volledig fictief, en de actievolle ontknoping is uiteraard pure nonsens. Zoals gezegd, Vincent was er niet bij toen zijn zoon werd gearresteerd. Het is ook in die ontknoping dat de film het meest kritiek oogst: hoe actieconventies plots toch weer de dramatische ondertoon van het verhaal komen verstoren. Ander puntje van kritiek is hoe de vergevingsgezinde boodschap er iets te nadrukkelijk ingehamerd wordt. Maar dat stoort niet in die mate dat de film er zijn derde ster zou door verliezen. Michael Caton-Jones (die eerder al met De Niro scoorde in This Boy's Life, een ander rauw familieportret) levert een boeiende, mooi gefilmde film af die zelfs zou bekoren indien het allemaal pure fictie was. Let maar eens op de mooie scène waarin De Niro de weduwe van zijn partner opzoekt. De confrontatie tussen beide gebroken mensen is zeer sereen en zonder muziek gefilmd. Een kleine sleutelscène in een kleine film die (de uitschuivers ten spijt) meer ballen heeft dan het gros van de andere films die momenteel met veel tamtamgeroffel in de multiplexen ten zien is. Ga dit zien, en eert voor één keer het kleine.

Alex De Rouck
Weekend Box Office VS
06-09-2002 Plaats 3 $ 8.935.426
13-09-2002 Plaats 7 $ 4.862.445