Ongetwijfeld met stip en solsleutel aangeduid op de kalender van Vereerders Der Klassieke Muzieknoten: de maand mei. Want in de schaduw van eileggende vogels van diverse pluimage vindt er in het epicentrische Brussel (bijna) jaarlijks een editie plaats van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Opgericht in 1937 door wijlen koningin Elisabeth. Wat meteen de naamgeving verklaart. Of toch minstens vanaf de editie van 1951, daar de eerste twee vooroorlogse edities naar de violist en componist Eugène Ysaÿe waren genoemd, edoch dit terzijde. Niet terzijde: dat er Koningin Elisabethwedstrijden zijn voor viool, piano, zang, cello en compositie. En dat het uitvoeren van klassieke muziek eigenlijk topsport is. Zo gaan de twaalf finalisten voor de piano-, cello- en viooleditie steevast een week in afzondering in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo. Tijdens die week mogen de deelnemers geen contact hebben met de buitenwereld en moeten ze het hen opgelegde muzikale stuk in de vingers krijgen met het oog op hun performance op de planken. Niet voor doetjes, watjes en trezebezen dus.

Dominique Deruddere zag hierin een uitstekend uitgangspunt voor een prent die zich grotendeels in de Muziekkapel afspeelt en die met het oog op de nationale markt in vlot Engels The Chapel als titel meekreeg. Centrale focus ligt op de kandidate Jennifer (Taeke Nicolaï) die net zoals haar concurrenten de overwinning voor de pianowedstrijd in de wacht wil slepen, maar het zichzelf extra moeilijk en uitdagend maakt door naast het opgelegde stuk een aartsmoeilijke compositie van Rachmaninoff te kiezen voor haar uitvoering.

De setting van The Chapel nodigt zeker uit voor een fijne thriller, maar Deruddere laat de visdraad, keukenmessen en strychnine in de verpakking zitten. Af en toe flirt hij wel met de waanzin van de afzondering, maar hij gaat in de eerste plaats voor een psychologisch drama dat in de psyche duikt van een personage dat een donker familiegeheim met zich meedraagt en een scherperandrelatie heeft met een obsessieve moeder. Hetgeen haar stressniveau de hoogte injaagt in een sowieso al competitieve en vaak meedogenloze omgeving.

Deruddere laat faux thriller-momenten alterneren met flashbacks naar Jennifers kinderjaren, een essentieel deel van haar karaktervorming. Flashbacks met een traumatisch orgelpunt dat netjes tot aan het eind wordt opgespaard nadat het in de eerste minuten al even werd geteased. Naast het trauma van Jennifer concentreert Deruddere zich ook op de excessieve schaduwzijde van talent. Moet je als je iets goed kan per se de beste willen zijn of is buitensporige competitiedrang gewoon waanzinnig? Een vraag die niet per se een antwoord krijgt, maar wel mee in de dirigentenmix zit. Deruddere gaat voor een strakke en ijzige omkadering: zelfs heel wat van de flashbacks spelen zich ‘s nachts of in de bleke midwinter af. Een eigenheid die Nicolai de kans geeft om intens het schisma tussen willen en moeten presteren vorm te geven.

The Chapel oogt en oort interessant, wat het dubbel jammer maakt dat het potentieel niet volledig wordt benut. Niet dat er arsenicum in de lindethee moest, maar Deruddere lost een paar conflicten die iets teveel in het ijle blijven zweven waardoor potentieel sterke scènes soms aan relevantie missen en niet diep genoeg snijden. Wat gelukkig niets afdoet aan het intrigerend aspect van het scriptidee en de setting. Al maakt dit ‘net niet’-verdict de kans wel reëel dat je met een niet volledig gestilde appetijt de eindgeneriek zal binnenglijden.