Waar is de tijd dat een film van Atom Egoyan steeds garant stond voor cinefiel genot ?  De tijd – de jaren negentig om precies te zijn – waarin we uppercuts en kippenvel kregen van meesterwerken als “Exotica” en “The Sweet Hereafter” en zelfs zijn minder werk het label 'interessant' verdiende. Gaandeweg kreeg de sympathieke Canadees het moeilijker om zijn persoonlijke projecten gefinancierd te krijgen – of de inspiratie was op, dat kan natuurlijk ook – en regisseerde hij willens vooral opdrachtfilms. Er waren nog wel persoonlijke projecten – “Adoration” bijvoorbeeld – maar daarin bleek niemand geïnteresseerd. Waardoor Egoyan steeds meer en meer de commerciële toer opging. Wat hem met “Chloe” – een erotische thriller met Liam Neeson, Julianne Moore en Amanda Seyfried - zelfs degradeerde tot een derderangs Adrian Lyne.

Egoyan afschrijven is echter een brug te ver: zo sluit “The Captive” met zijn non-lineaire structuur tot op zekere hoogte netjes aan bij zijn gouden periode. Zij het met een meer publieksvriendelijke inborst daar hij ditmaal kiest voor een open thrillerstructuur en niet zozeer voor een hermetisch gesloten drama. Eveneens nog steeds aanwezig: Egoyans fascinatie voor communicatietechnologie, iets waar hij al mee bezig was ten tijde van “Family Viewing” en “The Adjuster”. Hier gebruikt hij het internet en webcams zelfs als crimineel hulpstuk.

Centraal in “The Captive” staat de ontvoering van de jonge Cassandra, dochtertje van Matthew (Ryan Reynolds) en Tina (Mireille Enos). Wanneer Matthew op een dag stopt bij een taartenwinkel blijft zij even alleen achter in de bestelwagen van haar pa. Als Matthew terugkeert, is Cassandra verdwenen. De speurders – een boertige Scott Speedman op kop – onderzoeken alle pistes en beschouwen zelfs Matthew als verdachte. De werkelijkheid is anders: Cassandra is ontvoerd door een groep pedofielen die via het internet andere kinderen ronselt of opspoort. Daarvoor gebruiken ze onder andere Cassandra als lokvogel. Tegelijkertijd spelen de kinderontvoerders – verpersoonlijkt door de bizarre sadist Mika (Kevin Durand) – een gemeen spel met Cassandra’s moeder die ze via een camerasysteem in de gaten houden terwijl ze als schoonmaakster werkt in het gebouw waar – zonder dat ze dat weet - haar dochter wordt gevangen gehouden.

Egoyan serveert zijn plot in verschillende tijdslagen: de ontvoering krijg je niet onmiddellijk te zien en het hoe en waarom van de kidnapping en de jarenlange speurtocht van Matthew en de politie – aangevoerd door Rosario Dawson – wordt eveneens door elkaar gehaspeld getoond. Een gimmick die er voor zorgt dat je als kijker mee blijft puzzelen en wil ontdekken wat en waar alles thuishoort in Egoyans versplinterde plot. Door verschillende factoren is “The Captive” een thriller die je op zijn beurt als een thrillerparodie kan zien. Of Egoyan de zaken bewust zo aanpakte, is de vraag. Feit is dat hij door sommige genre-elementen opvallend uit te vergroten, niet altijd een zeer realistische thriller aflevert. Het kat-en-muisspel dat de bende van Mika via de camerabeveiliging speelt met de moeder van Cassandra mag dan weliswaar ingenieus zijn, het vereist meer dan ettelijke korrelzoutkilo’s om alles te slikken. Dat is het fijne aan een thriller natuurlijk: je hoeft het helemaal niet geloofwaardig te houden om binnen het genre te kunnen scoren. Wat niet wegneemt dat de climax uiteindelijk iets te makkelijk oogt en de toevalligheden zich iets teveel opstapelen tijdens de laatste rechte lijn: alsof Egoyan toch even dreigt de pedalen te verliezen.

Tijdens de première in Cannes vorig jaar kreeg Egoyan alvast de wind van voren: een gebrek aan focus en realisme en een toon die zijn eigen ooit gevierde stijl bijna in het belachelijke trok, waren voor heel wat recensenten genoeg redenen om vitriool in het wierookvat te gieten. Een te hard verdict, daar “The Captive” ondanks de mindere momenten grotendeels slim geconstrueerd en interessant blijft. Bovendien weten er maar weinigen besneeuwde desolaatheid zo mooi te treffen als Egoyan. Of hoe dit ‘mindere’ en publieksvriendelijke Atombommetje zeker genoeg in huis heeft om twee uur te bekoren. Meer zelfs, als er ooit een Canadese versie van “Loft” zou komen is Egoyan - afgaand op wat hij hier laat zien - zelfs een ideale kandidaat om de regie daarvan op zich te nemen.

De Beneluxuitgave van “The Captive” doet het zonder extra’s. Slecht nieuws voor wie graag een glimpje van de opnames opvangt of een omkaderende interview weet te appreciëren. Aan de kwaliteit van de film wordt gelukkig niet getornd.