Call Me by Your Name (Blu-ray)
acteur/actrice (12)
regisseur (1)
producent (7)
uitvoerend producent (8)
director of photography (1)
scenarist (1)
beeldmonteur (1)
productieontwerper (1)
kostuumontwerper (1)
Nog even wachten is het op Luca Guadagnino’s naar het schijnt eigenzinnige remake/update van Dario Argento’s “Suspiria”. In afwachting van die release kan je nu ook in de geborgenheid van je eigen huiskamer – of die van iemand anders – (nog) eens wegdromen bij Guadagnino’s superieure parel “Call Me By Your Name”.
Centraal in die parel: de liefde. Soms een beest, soms een snoezige puppy. In beide gevallen laat het sporen na. Slobberende, of met bijtwonden doorspekte. Guadagnino gaat voor de slobberaanpak, en pakt tegelijkertijd uit met wat ongetwijfeld de meest hartspierverlammende eindgeneriek van het jaar zal zijn. Dit poëtisch kijkstuk over de hoge toppen en diepe dalen in de vlinders in de buik-topografie is cinematografisch zo straf dat een symfonische Cupidoserenade hier onvoorwaardelijk op zijn plaats is.
In 2007 verscheen André Acimans roman ‘Call Me By Your Name’. Daarin staat de romance tussen een zeventienjarige jongen en een vierentwintigjarige man centraal. Vooraleer je op de eikes-barrière springt en met de banvloekvlag begint te zwaaien: rustig, koest en terug in de mand, want de adaptatie van Guadagnino en (wie we daar hebben) James Ivory is relevante en bloedmooie cinema. Het duo maakte alvast de goede keuze om het laatste deel van het boek (dat zich twintig jaar na de zomerromance afspeelt) volledig onbehandeld te laten en zich te focussen op de kern, gesitueerd tijdens een zonovergoten Italiaanse zomer in 1983.
James Ivory (in de jaren tachtig en negentig de slagroom op de arthouse-ijsjes met titels als “A Room With A View”, “Howard’s End” en “The Remains Of The Day”) begon al in 2007 met het ontwikkelen van de verfilming. Even zag het er naar uit dat hij zelf zou regisseren, maar uiteindelijk nam hij vrede met een vermelding als coscenarist en coproducent. Voor zijn geadapteerd script kreeg Ivory zelfs een Oscar! In 2016 besloot Guadagnino – oorspronkelijk aan boord als locatiesupervisor – om de film te regisseren. Guadagnino is met voorsprong de meest interessante Italiaanse cineast van dit moment. Internationale bekendheid kreeg hij in 2009 met het familiedrama “Io Sono L’Amore” waarin de overdonderende filmstijl nagenoeg elke scenariomatige tekortkoming deed vergeten. Opvolger “A Bigger Splash” was ook niet perfect, maar de samenzang tussen Ralph Fiennes, Tilda Swinton, Matthias Schoenaerts en Dakota Johnson was wis en waarachtig een interessante variante op de Alain Delon-Romy Schneider-klassieker “La Piscine”. En binnenkort is er dus “Suspiria”.
Opvallend is dat er in “Call Me By Your Name” nauwelijks sprake is van zelfingenomen camerawerk of regiematige overkill. Guadagnino stelt nagenoeg alles in het werk om de romance tussen Elio (Timothée Chalamet) en Oliver (Armie Hammer) zo levensecht mogelijk te schetsen, en laat de vertolkingen en de Italiaanse setting voor zich spreken. Fascinerend sterke vertolkingen trouwens. Chalamet is het kloppend hart van de film, terwijl Hammer eens te meer de gepolijste adonis in zich loslaat. De twee ontmoeten elkaar op het landgoed van Elio’s vader (Michael Stuhlbarg), een geschiedenisprof die elke zomer een nieuwe assistent uitnodigt om hem te helpen met zijn academisch werk. In 1983 is dat dus Oliver, en in volle puberteitsontwikkeling wordt Elio verliefd op hem. De aantrekkingskracht blijkt wederzijds en de twee beginnen een romance die tot in de eeuwigheid hun leven zal kleuren/tekenen (schrappen wat niet past).
De levensvreugd knettert als een omschrijving die zich niet laat omschrijven. Guadagnino laat alles vloeien en meanderen als het leven zelf. Een blik, een woord, een halve zin, een achteloos gebaar … alles heeft invloed op de relatie tussen Elio en Oliver. Conflicten die zouden opduiken in een platsentimentele stationsromanaanpak zijn hier in geen velden of wijngaarden te bespeuren. Ook het oor wordt verwend. Guadagnino heeft blijkbaar een warme plek in zijn hart voor “Love My Way” van The Psychedelic Furs, prikt doorheen de nostalgie van elke tachtiger door F.R. David, Joe Esposito en Bandolero op de soundtrack te gooien en wisselt daarnaast klassieke composities van onder meer Bach en Ravel af met nieuw werk van troubadour Sufjan Stevens. Een rollade aan auditieve emoties die perfect past bij het leven en welzijn van de twee getergde geliefden.
Voor wie er nog op staat: tijd om van die barricades te komen. “Call Me By Your Name” is geen eikes of bweikes, maar een relaas over liefde die in al zijn ongrijpbare facetten bij de lurven wordt gegrepen. Een film die tegelijkertijd slaat en zalft, waarin warm en koud elkaar omarmen en waarin het bingelen van een traan bij je ‘significant other’ - of bij jezelf - wel eens geen zichtbedrog zou kunnen zijn.
Wie na de film nog wat in de sfeer kan blijven, doet er goed aan de extra’s een beurt te geven. De ‘making of’ duurt weliswaar slechts tien minuten, toch krijg je een informatief inzicht in een paar aspecten van de prent. Een mooi aperitiefje voor een rondetafelgesprek met de drie hoofdacteurs en de regisseur, waarin vrij diep wordt ingegaan op het volledige productieproces. Wie nog dieper wil gaan, kan het oor te luisteren leggen bij het audiocommentaar van Chalamet en Stuhlbarg.
Extra's
- Audiocommentaar van Timothée Chalamet en Michael Stuhlbarg
- Kiekjes van Italië (10’45”)
- In gesprek met Armie Hammer, Timothée Chalamet, Michael Stuhlbarg en Luca Gudagnino (25’10”)