Het zit van binnen. Zoveel is duidelijk na het bekijken van deze sequel met opnieuw Renée Zellweger in een weeral zwaarlijvige hoofdrol. Alhoewel, zo corpulent is zij nu ook weer niet maar de (allicht voor deze film flink bijgewerkte) zwiebelworsten passen dan weer wél bij iemand die 'volslank' is (mooie term trouwens). Jones is heel carrièrebewust en enorm begaan met haar professionele toekomst maar vreest eigenlijk een beetje dat ze nooit aan een flinke vent zal komen. Tot ze Mark Darcy (Colin Firth uit Girl with a Pearl Earring) leert kennen, een gereputeerd mensenrechten-advocaat met manieren die passen bij het duurste maatpak dat in de handel verkrijgbaar is. Daarenboven zorgt hij dan ook nog voor flinke bedprestaties, Bridget zelf telde er tegenwoordig 71 in zes weken tijd wat ongetwijfeld boven het nationaal gemiddelde ligt. Maar Bridget heeft niet alleen een weinig elegant uiterlijk, als het op manieren aankomt moet ze dringend wat bijgeschaafd worden. Ze bedoelt het wel altijd goed, maar een telefoontje naar haar vriend die op dat ogenblik een aantal prominenten op kantoor ontvangt en het gesprek heeft aangenomen door het op luidspreker te zetten komt nogal eh... ongepast over zeg maar. Bridget wil dus wel zeer graag de relatie die ze nu heeft omvormen tot een ja-woord (of op zijn minst een recht voor de raap huwelijksaanzoek), maar dit lijkt niet echt een makkie te zullen worden. De enige mensen op wie ze nog een beetje kan terugvallen zijn haar vriendinnen Shazzer, Jude en Tom maar de adviezen die zij meestal in een halfdronken bui formuleren maken het voor haar eigenlijk nog verwarrender dan het al is. Daarenboven blijft Bridget maar botsen met de etiquette van de hoge pieten die Darcy omringen en er lijkt daarenboven nog een kaper op de kust in de persoon van Rebecca (de Australische Jacinda Barrett, eerder al te zien in The Human Stain). Zij heeft het voordeel van een professionele band te hebben met Darcy waardoor zij om beroepsredenen in zijn nabijheid mag vertoeven zonder al te veel argwaan te wekken. Daar kan Bridget weinig tegenover zetten want een door de hoofdredacteur verplichte parachutesprong in veelkleurig blits pak met onzachte landing tussen de varkens is nu ook niet echt iets om fier op te zijn. Dat moet dus echt wel fout lopen en de wegen van de twee lijken elkaar binnenkort te zullen scheiden.

Uitgerekend op dit moment verschijnt Daniel Claever (Hugh Grant) ten tonele. Manieren heeft hij ook wel, naast een reputatie van onverbeterlijke rokkenjager. Niet echt het type vent die Bridget in haar armen wil sluiten. Tot de twee (alweer door diezelfde hoofdredacteur) samen op (reportage)missie gestuurd worden naar Thailand en blijkt dat Daniel Cleaver ook wel een heel charmante man is...

Helen Fielding kon het na het publiceren van Bridget Jones' diary niet nalaten een vervolg te gaan schrijven rond Bridget met als gevolg dat de makers van de eerste film onmiddellijk hun interesse lieten blijken voor de filmrechten ervan. Met het gekende gevolg. Eens de deal rond was bracht het cast en crew niet alleen naar enkele gekende plaatsen in Londen (Tower Bridge, Piccadilly, Chiswick) maar zelfs naar het Alpendorp Lech in Oostenrijk voor de ski-scènes. Meer nog, er werd zelfs gedraaid in het Thaïse Phuket en Nakornpathom maar ook in een hectische sfeer van een markt in de wereldstad Bangkok. Er werd bewust wat gas teruggenomen bij het filmen van het stuk dat zich afspeelt in een Thaïse gevangenis met een set die niet zo authentiek hoefde te zijn omdat één en ander moeilijk zou te rijmen zijn met een romantische komedie (en allicht de Thaïse autoriteiten in verlegenheid had kunnen brengen...). Net zoals de eerste Bridget Jones-film een succes werd (een wereldwijde Box-Office van 280.000.000 $...) zal het in meer of mindere mate ook deze twee Bridget Jones vergaan (let op het ontbreken van het klassieke sequel-volgnummertje). De massa die in de koude wintermaanden of kille herstdagen richting bioscoop trekt zal zich wat graag willen verwarmen aan deze wambloedige, romantische komedie met Oscar-winnares Renée Zellweger (Chicago, Cold mountain). Hugh Grant (About a Boy) staat ook al gelijk met stroperige, romantische rolletjes (of zie je Grant al in een superthriller ?) en geciviliseerde gesprekjes en met een aantal grappen die allicht in het verlengde liggen van wat de eerste Bridget-film te bieden had als aanvulling kan het niet foutlopen. Een aantal gekheden zijn toch wel geslaagd (de quiz-finale bijvoorbeeld), zelfs de sneeuwman-pullovers van bij de start brachten ons al even aan het glimlachen. Maar... toegegeven, we waren dan ook heel goed uitgeslapen en hadden er echt wel zin in. Over dit soort eindes verkwisten we al lang geen woorden meer (alhoewel we dat ene bochtje voor het klassieke slot toch wel konden appreciëren) en omdat dit nu ook niet voldoende is om de sloophamer in de volledige film te zetten, hebben we het tenslotte nog even over de bijzonder geslaagde soundtrack die deze film ondersteunt. Met klassiekers als 'I'm not in love van 10CC, You're the first, the last,... van Barry White, afgewisseld met songs als bijvoorbeeld Loaded van Primal Scream wordt duidelijk dat men voor heel wat variatie heeft gezorgd. Het lijkt wel een geslaagd geschenkje voor onder de kerstboom. De soundtrack bedoelen we dan, maar het zouden evengoed twee tickets voor deze film kunnen zijn natuurlijk.