In 1978 was Stephen King nog een betrekkelijk jonge horrorschrijver, maar zijn naam had hij wel al gemaakt. Met dank aan Carrie, Salem’s Lot en The Shining. De definitieve volwassenwording volgde later dat jaar met de release van zijn postapocalyptisch magnus opus The Stand. Zij het niet nadat hij voorafgaand nog zijn eerste bundeling kortverhalen op de welwillende lezersmensheid had losgelaten met Night Shift – bestaande uit verhalen die in de meeste gevallen al in tijdschriften of andere publicaties waren verschenen tussen 1968 en 1977.

Hadden onder meer een plaats in de bundel: Graveyard Shift, The Mangler, Trucks, The Ledge, Battleground, Jerusalem’s Lot, Sometimes They Come Back, Quitters Inc., The Lawnmower Man en Children Of The Corn: allemaal verhalen die later een verfilming kregen. Hoort ook in dit rijtje thuis: The Boogeyman, oorspronkelijk verschenen in 1973 in het mannenmaandblad Cavalier. De boeman waarvan sprake werd al geadapteerd als experimentele kortfilm en zelfs als theaterstuk, maar kreeg nu dus ook een volwaardige langspeeladaptatie. Zij het een vrije: het legertje scenaristen – waaronder A Quiet Place duo Scott Beck en Bryan Woods – en regisseur Rob Savage bleven weliswaar trouw aan de opzet van het verhaal, maar lieten de twist in de staart vallen en zorgden ook voor meer karakteruitbreiding. Wat waarschijnlijk nodig was om van een kortverhaal een volwaardige langspeler te maken.

Centraal staat psychiater Will Harper (Chris Messina), getekend voor het leven na een auto-ongeval waarbij zijn vrouw om het leven kwam, en daarmee alleen instaand voor de opvoeding van zijn dochters Sadie en Sawyer. Op een kwade dag krijgt hij een warrige man op bezoek die verhaalt over de dood van zijn drie kinderen. Hij wordt er zelf van verdacht die dood op zijn geweten te hebben, maar beweert dat zijn kinderen van hem werden weggenomen door een demonisch monster. En jawel, de komst van de patiënt betekent meteen ook de komst van het monster bij de Harpers. En uiteraard heeft dat nachtmerriebeest het ook op Sadie en Sawyer gemunt.

Een beetje horrorkijker zal niet zwaar onder de indruk zijn van The Boogeyman. Veel nieuwigheden krijg je immer niet te zien. Het koppelen van het traumatisch leed van de Harpers aan de komst van het boebeest is voor de hand liggend, en het incorporeren van scènes waarin Sadie op school wordt gepest lijkt ook maar een automatisch piloot-hokje te zijn. Horror volgens het (tiener)boekje dus, maar toch is The Boogeyman niet helemaal zonder kwaliteiten.

Savage toont eens te meer dat hij weet hoe hij kippenvelmomenten sfeervol kan opbouwen, zoals hij eerder al deed via een webcam (Host) of door een iPhone of dashboardcamera (Dashcam). Ook nu komt hij beslagen op het ijs door de interactie tussen het ding in het donker en halfduister met zijn potentiële prooien potent in beeld te brengen. Ook het ontwerp van het kronkelende CGI-beest mag er zijn. Maar als totaalpakket weet The Boogeyman niet genoeg te verrassen om de zogenaamde cut above the rest te zijn. Afhankelijk van wat je als de rest beschouwt weliswaar.

Voorts valt ook nog op te merken dat de Harpers het onheil toch gemakkelijk van zich konden hebben afgewend door overal het licht te laten branden in plaats van te opteren voor wat sfeerlampen, daar de titelboeman enkel maar gedijt in het donker. Maar ja, met volle verlichting had je geen film gehad natuurlijk. Laat staan een beschouwend stukje leesvoer.