De tijd dat Steve McQueen zijn tijd nam voor lange statische shots of scènes die heel nadrukkelijk flirtten met de slakkengang van de slow cinema lijkt precies al dan niet definitief voorbij. Dat was zes jaar eerder al duidelijk in Widows, en wordt nog eens bevestigd in het door hem zelf geschreven Blitz.

Een heel commerciële en publieksvriendelijke oorlogsfilm voor alle (leef)tijden waarin hij de precaire situatie van de Britse/Londense bevolking tijdens de Duitse luchtaanvallen ten tijde van de tweede wereldoorlog schetst. Een spannende – zij het weinig verrassende – oorlogsfilm is het resultaat, en het is er zelfs eentje die zich op verschillende podia waagt. Op dat van vandaag, daar de link naar hedendaagse oorlogswaanzin zelfs voor wie er niet naar zoekt van mijlenver zichtbaar is. Maar ook op dat van eergisteren, daar McQueen scenariomatig duidelijk knipoogt naar het oeuvre van Charles Dickens. Het maakt er zijn film enkel maar tijdlozer op.

Tijdens de blitz stuurden heel wat Londenaars hun kinderen weg. Soms naar bekenden op het platteland, maar soms ook naar pleeggezinnen die ze helemaal niet kenden. Dit om te vermijden dat hun kinderen zouden omkomen tijdens bombardementen in de grootstad. Ook Rita (Saoirse Ronan) maakt na de zoveelste bommeninslag van haar hart een steen en zet haar zoon George (een debuterende Elliott Heffernan) op een kindertransporttrein naar (hopelijk) veiliger oorden. Niet naar de zin van George, die ergens halverwege van de tsjoetsjoe weet te springen en besluit om dwars door het oorlogsmijnenveld heen terug te keren naar Londen.

Verhaaltechnisch neemt McQueen weinig risico’s. Hij wisselt de verhaaldraden van Rita en George netjes met elkaar af, om die dan op het eind terug samen te brengen. Tussendoor krijgt ook het racisme een veeg uit de pan. Rita haar man/George zijn vader was immers een Afro-Brit die nog voor de geboorte van George het land werd uitgezet omdat hij Afro-Brit was. En er is ook een scène waarin nog een andere Afro-Brit verdraagzaamheid preekt in een opvangcentrum waar racisme hoogtij viert.

Verhaaltechnisch neemt McQueen weinig risico’s. Hij wisselt de verhaaldraden van Rita en George netjes met elkaar af, om die dan op het eind terug samen te brengen. Tussendoor krijgt ook het racisme een veeg uit de pan. Rita haar man/George zijn vader was immers een Afro-Brit die nog voor de geboorte van George het land werd uitgezet omdat hij Afro-Brit was. En er is ook een scène waarin nog een andere Afro-Brit verdraagzaamheid preekt in een opvangcentrum waar racisme hoogtij viert.

Breekpunten zijn die preekpunten niet, al was het maar omdat McQueen het door oorlog verwoeste Londen heel mooi aan- en inkleedt. De evacuatiescènes in metrotunnels, de scènes in de munitiefabriek waar Rita werkt, de verwoeste huizen langs de kant van de straat … waar McQueen zijn camera ook neerpoot … je krijgt een mooie mengeling van historische tristesse en een spannend jongensverhaal waar het scèneomdraaiend spannend vertoeven is. Je krijgt zelfs nog een heuse ballroom blitz ook. Sweet.

De fragmentarische verhaalaanpak van Blitz maakt dat niet alle kwartieren even geslaagd zijn: aan jou de keus om daar over te vallen of om dat allemaal muggenzifterig met het badwater weg te gooien. Wie op zoek is naar een ouderwets goeie oorlogsfilm zal sowieso niet moeten kiezen en zich zonder morren laten inpalmen door McQueens oerklassiek en oerdegelijk entertainment. Oorlog, dat het nergens goed voor is. Gedomme. Maar je kan er wel mooie films rond brouwen. Dat dan weer wel.

Gezien op Film Fest Gent.