Zijn naam : baby.  Het bijzondere aan hem : zijn rijkunsten.  Hij doet in de openingsscène van “Baby Driver” dingen aan het stuur van een rode Subaru Impreza WRC waardoor je gaat twijfelen of je per abuis niet een Fast & Furious-film in de Blu-ray speler hebt geduwd.  Maar neen, Baby staat centraal in deze film van Edgar Wright waar hij, uitgerekend door zijn pilootkunsten, op het verkeerde pad is geraakt.

Doc (een ijskoele, emotieloze Kevin Spacey alweer) is zijn werkgever.  De derde speler in de criminele organisatie is qua identiteit variabel

er wordt altijd een nieuw team samengesteld voor een volgende opdracht.  Buddy, Darling en Bats vormen voor één van de opdrachten het trio van slechteriken.  Doc is het brein, de man die alles tot in de puntjes voorbereidt, het vermelde trio voert uit en Baby, die zorgt ervoor dat ze op vier wielen uit de handen van de Politie blijven.  Het gaat altijd over overvallen met een aanzienlijke buit.  De aanpak is telkens dezelfde.  Niet alleen bij de uitvoering maar ook daarna.  Baby gaat als alles voorbij is vier koffies halen, de centen/de buit wordt/worden verdeeld in de onmiddellijke omgeving van de locatie waar de vlucht voor de Politie werd beëindigd.  Om één of andere reden staat Baby in het krijt bij Doc en moet hij nog een schuld aflossen door het uitvoeren van dit soort van criminele ritjes.  De stapeltjes Dollar-biljetten die Baby telkens over houdt aan zijn werk verstopt hij thuis, bij de doofstomme Joe, zijn pleegvader.  Daar kon hij destijds terecht, na het dodelijke ongeval van jaren geleden waar Baby ook tinnitus aan overhield.  En dan is er nog die “een allerlaatste klus”…

En dat is de enige keer dat “Baby Driver” ervoor zorgt dat het spreekwoordelijk lampje van ‘cliché’ bij ons aanfloept.  De ingrediënten (geweld, achtervolgingen,…) in de film zijn niets meer dan een gemeenschappelijk kenmerk met andere (actie-)films want “Baby Driver” is zo’n zalige film waarbij je van die heerlijke stukken hebt waar je echt niet weet waar het allemaal heen gaat.  Ook al verrukkelijk : de manier waarop de muziek verweven zit in het geheel.  Van de ‘Harlem Shuffle’ over Barry White en The Commodores naar ‘Radar Love’, het muzikale ingrediënt beslaat qua aantal bijna dertig nummers (!) en is een onmisbaar bestanddeel in deze verrassend originele komedie/actie-film/thriller, een soort van musical met een cast die niet zingt.  Met muziek die in de film voor Baby een bijzondere betekenis heeft : bij elke vlucht hoort een specifiek deuntje uit één van zijn Ipods dat telkens weer de vlucht in kwestie ondersteunt. 

Ook al afwijkend van de platgetreden, quasi versleten filmpaden van de actiefilm : de manier waarop soms met kleuren wordt gespeeld (de scène in het wassalon, die waarin Baby wordt opgewacht aan de cabrio,…) én de manier waarop het wordt in beeld gebracht.  Nog meer van dit filmfraais was wat ons betreft welkom geweest maar zou het totaalbeeld van de film te veel gewijzigd hebben en een ander (doel)publiek tot gevolg gehad hebben.

Even welkom : de kennismaking tussen Baby en de dienster Debora en de romance die zich ontplooit als een extra verhaallijntje en vooral de manier waarop één en ander evolueert en voor een extra twist in het scenario zorgt. 

Dat Ansel Elgort (“Allegiant”, “The Fault in Our Stars”) een goeie keuze was voor de rol van Baby is overduidelijk in de film maar de acteur heeft in het echte leven ook al een dans- en muziekachtergrond.  Zijn moeder bracht hem op 9-jarige leeftijd niet alleen voor het eerst naar een dans-/balletschool, Elgort maakt ook zelf zijn eigen, elektronische dansmuziek, zij het onder de schuilnaam Ansolo.

De extra’s op de Blu-Ray zijn voornamelijk indrukwekkend op vlak van speelduur.  Helaas blijkt niet alles even interessant te zijn.  ‘Promos and More” telt maar liefst 18 stuks trailers en andere promo-filmpjes die in meer of mindere mate lijken op videoclips.  Daarmee moet je zowat elk filmpje die als ondersteuning  op de Amerikaanse tv te zien was rond de bioscoop-release gezien hebben.  Daarnaast zijn er nog twee trailers te bekijken van andere films de laatste Spiderman-film en het bijzonder sterke “Life”.  Wat niet iedereen weet is dat een film soms voorbereid en tijdens de opnames zelf ondersteund wordt door storyboards, eenvoudige schetsen en tekeningen in zwart/wit die visualiseren wat in het script staat.  100 bladzijden met telkens vier stuks, 400 heeft men er in de aanbieding op deze Blu-ray, je kunt ze op je eigen tempo bekijken en je zal vanaf nu altijd weten wat storyboards zijn.

De muziekvideo Mont Royale (“Blue Song”) uit 2003 alstublieft (!) illustreert op treffende wijze hoe die eigenlijk de inspiratie was voor deze film.  Toen nog met een Ford Taunus “uit de jaren stillekes” zeg maar.

Altijd interessant voor wie zich verder wil verdiepen in de productie zijn natuurlijk de extra audio-sporen, de mogelijkheid om de film te herbekijken maar dan met commentaar van in dit geval de regisseur of – een tweede keer met nog een ander klankspoor – met de regisseur Edgar Wright en Bill Pope.  Deze laatste is de ‘Director of Photography’, de man die zorgt voor het camerawerk in de film.  Bijkomend voordeel bij dit alles is dat dit audiocommentaar Nederlands ondertiteld is waardoor je het maximum aan ‘wist-je-datjes’ kan binnenhalen…