Baz Luhrmann weet wat filmen is: Romeo + Juliet en Moulin Rouge trotseren waarschijnlijk (en terecht) de eeuwigheid als visueel fascinerende spektakels, waarin beeld en geluid samen zorgen voor een op z’n zachtst gezegd passende symbiose. Toch lopen we niet echt warm voor Australia, ’s mans eerste film in zeven jaar. Nadat Luhrmanns geplande biopic over Alexander De Grote (met Leonardo Di Caprio in de titelrol) werd afgeblazen omdat Stone zijn avonturenepos sneller uit de startblokken liet schieten, keerde hij dan maar zijn epische kar naar zijn thuishaven voor een brok epische fictie die niet geheel ten onrechte wordt omschreven als een Australische versie van Gone With The Wind. Maak je borst dus maar nat voor een relaas over zwoele liefde in een historische context (ergens tussen 1939 en 1942).

Fotogeniek smachtende geliefden van dienst zijn Sarah Ashley (Nicole Kidman, naar eigen zeggen van plan een punt te zetten achter haar acteercarrière) en Drover (Hugh Jackman, in een rol oorspronkelijk bedoeld voor Russell Crowe). Zij is de aristocratische echtgenote van een veebaron die van Engeland naar Australië reist. Ze vermoedt immers dat haar man daar overvloedig nectar van de vrouwelijke vlinders proeft, en daar wil ze paal en perk aan stellen. Hij is de voorman/veedrijver van haar echtgenoot. De eerste ontmoeting tussen de twee loopt niet van een leien dakje, maar de omstandigheden brengen het duo bij elkaar. Wanneer Sarahs echtgenoot vermoord wordt door Fletcher (David Wenham), de rechterhand van rivaliserende veebaron Carney (Bryan Brown), moet Sara noodgedwongen beroep doen op Dodger om haar landgoed Faraway Downs veilig te stellen en de veestapel doorheen het woeste landschap te leiden. Faraway Downs biedt ook onderdak aan aboriginals, waaronder de piepjonge Nullah (Brandon Walters), de zoon van een inheemse moeder en een blanke vader. Deze kinderen worden door de Australische regering systematisch van hun families weggerukt en ondergebracht bij blanken (ook Rabbit-Proof Fence belicht dit stukje minder fraaie Australische geschiedenis). Sarah ontwikkelt moedergevoelens voor de kleine snaak, en haar passie voor Drover laait op, terwijl ze proberen om Carney en Fletcher van hun land te houden. Maar dat is nog maar het begin van hun problemen: wanneer de Japanners de stad Darwin vanuit de lucht bestoken, raken alle geliefden van elkaar gescheiden…

Australia had ouderwets goede cinema kunnen zijn, maar Luhrmanns epos loopt meer dan eens spaak. De clichématige verhaalkronkels liggen bijna drie uur lang voor het rapen, en worden banaal en voorspelbaar afgehaspeld. De personages moeten niks meer doen dan er fotogeniek uitzien, en Luhrmann spendeerde heel wat van zijn miljoenenbudget om elke kledingkreuk en huidporie onberispelijk mooi op het scherm te laten kleven. Helaas kan er niemand ontsnappen uit de karikaturale cocon, waardoor het verhaal je volkomen apathisch laat. Luhrmann stevent door die aanpak meer dan eens op het potsierlijke af: de adoratie voor de ‘guitige’ Nullah loopt al snel de spuigaten uit, en de manier waarop slechterik Fletcher gemodelleerd wordt (we horen Luhrmann ei zo na “nog ietsje kwader kijken en nog iets meer grommen, David” zeggen vanop de regiestoel) werkt vooral op de lachspieren. Ook om te lachen: een cruciale en ontroerend bedoelde scène in het laatste kwartier die eerder op een pastiche van The Jungle Book lijkt.

Het ziet er allemaal wel mooi uit. Luhrmann tovert onophoudelijk reisbrochurebeelden uit zijn hoge hoed en frist het geheel op met digitale toetsen, waardoor elk digitaal matteshot er uit ziet om in te lijsten en dagelijks af te stoffen. Al kan Luhrmann zich ook hier niet bedwingen om de stormram boven te halen: zo smokkelt veelvuldig een slowmotion accent binnen in de film, omdat hij denkt dat de dramatiek van het verhaal zo extra in de verf wordt gezet. Meestal kaatst deze aanpak echter als een boemerang in zijn gezicht en ondermijnt hij zijn eigen goede bedoelingen. Kortom, wie echte passie of verrassingen wil, richt de verrekijker beter op een ander continent.

Al blijft Australia sowieso de enige eindejaarsfilm die zowel mikt op (groot)ouders, vrijgezellen, vriendengroepen, jonge koppels en kinderen die al tegen een avontuurlijk stootje kunnen. Wie episch biosvermaak wil moet dus wel naar Australia. Veel snotterplezier dan maar, vergeet echter op de juiste tijden niet te lachen.