Filmfreak blijft trouw elke dag een flinke hap nemen uit de pers-/geaccrediteerdenprogramma. Natuurlijk is niet elke film even goed of memorabel, maar hier zijn er alvast nog twee die we u graag aanbevolen. Is het niet tijdens hun vertoning(en) op het festival, dan zeker wanneer ze in gewone roulatie komen. Meer info over deze films (inclusief tijdstip van vertoning) vindt u op www.filmfestival.be.

Les Neiges Du Kilimandjaro (***)

Op het kruispunt waar sociaal bedreven cineasten als Susanne Bier, de broers Dardenne en Ken Loach elkaar ontmoeten voor een kopje thee/koffie en een klein botertje, heeft ook de Fransman Robert Guédiguian zijn tent opgeslagen. Met recht en reden, daar Les Neiges Du Kilimandjaro niet moet onderdoen voor het bevlogen oeuvre van zijn internationaal bekendere spitsbroeders en –zusters. De mosterd haalde Guédiguian bij het toneelstuk Les Pauvres Gens van Victor Hugo, de titel bij een lied van Pascal Danel, en hij situeert alles in een arbeidersbuurt in Marseille waar hij inzoomt op ex-vakbondsleider Michel (Jean-Pierre Dassourrin) die zopas is ontslagen. Daar hij geniet van een ontslag-/brugpensioenvergoeding laat hij het allemaal niet teveel aan zijn hart komen, temeer daar hij geluk vindt bij zijn familie en zijn echtgenote Claire waarmee hij twintig jaar gehuwd is. Tot wanneer hij en Claire samen met haar zus en echtgenoot worden overvallen in hun huis. Michel ontdekt dat de dader een eveneens ontslagen ex-collega is en begint prompt zijn eigen rol in het drama te herevalueren. Les Neiges Du Kilimandjaro vertelt het een en ander over wraak, vergeving, sociale ellende en morele verantwoordelijkheid, en dat zonder in gemakkelijke polemieken te vervallen: Guédiguian laat verschillende invalshoeken aan bod komen en geen enkele actie van eender welk personage lijkt ondoordacht of geforceerd. Het resultaat is mooie menselijke cinema die extra draagkracht door een unaniem sterk acterende cast.

50/50 (***)

Ziekte van de week-films zijn blijkbaar extra doorleefd als de scenarist of maker het allemaal zelf heeft meegemaakt. Kijk maar naar de eerlijke manier waarop Hans Van Nuffel zijn mucoviscidose- prent Adem inkleurde. Een beetje te vergelijken met deze 50/50 waarin scenarist Will Reiser zijn eigen ervaringen met kanker uit de doeken doet. Regisseur Jonathan Levine (All The Boys Love Mandy Lane) brengt Reisers verhaal aangrijpend in beeld en houdt net als Van Nuffel genoeg afstand van de persoonlijke materie om niet al zijn troefkaarten huilerig op tafel te gooien: zwarte humor is nooit veraf, waardoor dit meer is dan een jeugdige en eigentijdse update van Terms Of Endearment. 50/50 haalt veel van zijn kracht uit de gedreven vertolking van Joseph Gordon-Levitt (die op het laatste nippertje James McAvoy verving) en mooi ingekleurde bijrollen van onder andere Anna Kendrick, Anjelica Huston en Bryce Dallas Howard. Ook Seth Rogen is van de partij, en dat in een rol die hij al ettelijke keren eerder heeft gespeeld: die van de vuilgebekte praatjesmaker dus. De manier waarop hij ook hier weer het fuckgebruik uit Scarface en Goodfellas probeert te evenaren (en zelfs te verbreken) slaat in eerste instantie als een tang op een varken, en lijkt er vooral te zijn om een groter (multiplex)publiek te bereiken. Al is de aanwezigheid van Rogen ditmaal verdedigbaar, daar hij in het echt een goede vriend van Reiser is en in die optiek ook diens strijd tegen kanker meemaakte. En eigenlijk een beetje zichzelf speelt. Wat niet wegneemt dat de scènes waarin Rogen zijn sidekickrol naar het voorplan wurmt en zijn batterij schaamhaargrappen oplaadt nooit de relevantie haalt van die waarin Gordon-Levitt eens te meer bewijst dat hij een niet te onderschatten acteur is.

Voor de geïnteresseerde sterrenspotters: Seth Rogen zakt naar Gent af en geeft acte de presence op zaterdag 15 oktober voor de vertoning van 22 uur.