Een rode draad in onze tweede Film Fest Gent update. Drie films die handelen over de innerlijke strijd van een artiest die volledig wordt opgeslorpt door zijn/haar metier, en daar vaak een hoge prijs moet voor betalen. De grens tussen kunst en waanzin is dun in dit boeiend drieluik.

Mary Shelley:
biopic over de schrijfster van Frankenstein, het boek dat in 1818 anoniem werd gepubliceerd ‘omdat het niet kon dat een vrouw zo’n verhaal kon hebben bedacht’. Mary’s turbulente relatie met de dichter Percy Shelley leidde uiteindelijk naar het boek dat destijds insloeg als een bom en dat werd geconcipieerd tijdens een stormachtige onweersnacht op het Zwitserse landgoed van Lord Byron. Elle Fanning mag in het Engelstalig debuut van de Saoedi-Arabische cineaste Haifaa al-Mansour ongegeneerd alle mannelijke medespelers van het scherm spelen, wat logisch is in een biografie met feministische inslag. Al kan al -Mansour niet verhinderen dat het inhoudelijke primeert op het cinematografische aspect.

To Eternity’s Gate:
De filmische inkleuring primeert dan weer in Julian Schnabels eigenzinnige kijk op de laatste levensjaren van Vincent Van Gogh. Schnabel portretteert hem tijdens zijn verblijf in het Zuid-Franse Arles en koppelt Van Goghs afdaling naar emotioneel verval aan zijn vriendschap met en fascinatie voor collega-schilder Paul Gauguin. Schnabel is naast filmmaker zelf ook schilder en ‘To Eternity’s Gate’ is dan ook duidelijk een sterk uitgetekend passieproject. Schnabel liet noteren dat zijn film gaat over een schilder en zijn relatie met onsterfelijkheid, en die ondertoon voert een sterk zintuiglijk ingekleurde visuele stijl aan. Je hoeft geen 4D-effecten te hebben om Van Goghs passie te absorberen, de verf te ruiken en de korenaren te proeven. Kers op de taart: een alweer ijzersterke Willem Dafoe, die je niet alleen de passie van Van Gogh doet voelen , maar die ook zijn eigen acteerpassie naar de onsterfelijkheid stuwt.

3 Days in Quiberon:
Van guitige Sissi naar ongelukkige dronken vrouw: het leven van Romy Schneider liep niet over rozen. Gestrande huwelijken, drankverslaving, in de media uitgesmeerde liefdesaffaires en roddels … in 1981 logeerde Schneider in een luxehotel/kuuroord in het Franse Quiberon om haar lichaam te zuiveren temidden van een echtscheiding met het lot van haar twee kinderen als inzet. Ze stemde toe met een interview met een journalist van het Duitse tijdschrift Stern en gaf op die manier een openhartige inkijk in haar broze leven. Regisseuse Emily Atef kiest voor een sfeervolle zwart-witfotografie om drie dagen in het leven Schneider te reconstrueren en zorgt zo voor een dromerig en bovenal respectvol eerbetoon. De broosheid van het bestaan en de kwetsbaarheid van het leven zijn schrijnend voelbaar door de vertolking van Marie Bäumer die als twee druppels water op de echte Romy lijkt. De elegische film mag dan wel hoopvol eindigen, voor Romy duurde het geluk niet lang meer. Na het interview verloor ze nog haar zoontje van vijftien in een ongeval en zelf stierf ze in 1982 aan de gevolgen van een hartaanval op amper 43-jarige leeftijd.

Voor vertoningsuren en ticktets: www.filmfestival.be