Lyrische bewoordingen over deze “Child’s Play”-update zijn uiteraard overdreven en zelfs wat van de pot gerukt, maar fair is fair: in vergelijking met de lamlendige moderne reboots van eightiesklassiekers als “Poltergeist” en “A Nightmare On Elm Street” is deze Chucky 2.0 toppie. Al was het maar omdat de switch van brave familiehorror naar meer punked up tieneranarchie tot op zekere hoogte werkt.

Een echte remake van het origineel uit 1988 is dit niet: daarvoor zoekt het script teveel eigen wegen op. De insteek is wel hetzelfde: een pratende speelgoedpop blijkt de duivel in persoon en dat leidt tot omvergegooid meubilair, kettingvloeken en een paar uiteengereten slachtoffers. Destijds was de duivel de geest van een seriemoordenaar, anno 2019 is het gesaboteerde software waardoor de pop in kwestie zonder moraliteitsfilters op de markt komt. Want diezelfde pop kan nu via een simpele download de volledige domotica in huis controleren en zelfs navigeren. Ja, wie wil kan in deze “Child’s Play” een “Small Soldiers”-achtige vingerwijzing naar de gevaren van moderne schakeltechnologie ontwaren.

De gestoorde en ontspoorde Chucky komt terecht bij tiener Andy die pas met zijn moeder is verhuisd naar een nieuwe buurt en dus wel wat verstrooiing kan gebruiken. En zich zo al snel geterroriseerd ziet door een moordzuchtige pop die het voorzien heeft op zijn onmiddellijke entourage … en uiteindelijk ook op hemzelf.

De Noor Lars Klevberg is duidelijk fan van generieke horrorfilms: veel tierlantijntjes schudt hij niet uit de mouw, en hij stuwt de narratie rechtlijnig binnen het anderhalfuur naar de pop-up climax. De personages zijn breed geschetst maar door het valabele acteerwerk van Aubrey Plaza als de hippe moeder, Gabriel Bateman als de getergde tiener en Brian Tyree Henry als comic relief politie-inspecteur krijgen de centrale drie alvast toch al wat vlees aan de botten.

Goorgewijs zoekt Klevberg de grenzen af van wat kan in een tienerhorrorfilm: knipogen naar “The Texas Chainsaw Massacre 2” en het commando “chainsaw on” horen daar schijnbaar bij. Al maakt Klevberg vooral duidelijk dat je het bloedvergieten in de eerste plaats met een genreknipoog moet nuttigen: ook de enige manier om de ietwat richting zoekende ‘grand finale’ zonder al te veel oogbollengerol te kunnen bekijken.

Helemaal zonder controverse is deze “Child’s Play” niet: fans van de door Don Mancini gesuperviseerde originele franchise - die dusver zeven titels telt en een televisieserie in de maak heeft - staan afkerig tegenover wat in hun ogen een overbodige remake is, zeker omdat de originele reeks nog loopt. Ook het design van de lelijke Buddi’s – een knapperd is Chucky inderdaad niet – werd op hoongelach onthaald. Terwijl de makers natuurlijk gewoon kunnen counteren dat ze met hun film de bestaande rollenpatronen willen doorbreken door te bewijzen dat ook lelijk speelgoed recht van bestaan heeft.

Wel op weinig weerstand onthaald: de keuze om Chucky de stem te geven van Mark Hamill – zeker omdat zijn demonische intonaties genoeg bokkenpoottimbre bezitten om op dezelfde hoogte te staan van die van Brad Dourif, die dusver al zeven keer Chucky vertolkte.