Wes Craven heeft ongetwijfeld ettelijke dozijnen krachttermen laten ontsnappen tijdens de hobbelige productie van Deadly Friend. Het eindresultaat leek in bijna niets meer op de eerste versie die hij had geregisseerd: geen wonder dat hij naderhand niets meer met het resultaat wou te maken hebben.

Scenarist (en latere regisseur) Bruce Joel Rubin adapteerde de uit 1985 stammende roman Friend van Diana Henstell. Een naar Frankenstein lonkend verhaal waarin een jongen zijn overleden vriendin terug tot leven wekt met een microchip, maar dan ontdekt dat het meisje nogal kwaadaardig ontwaakt. Rubin modelleerde het sf-thrilleraspect volledig rond de liefdesrelatie tussen de jongen en het meisje, en Cravens film bevatte geen horroroprispingen. Wat ze voor ogen hadden was eerder een sf-drama dat tonaal aanleunde bij John Carpenters Starman.

En dat bleek een probleem nadat Warner de film aan een testpubliek toonde. Dat vond het maar niets dat de regisseur van A Nightmare on Elm Street plots op de proppen kwam met een karakterfilm waarin nauwelijks bloed te bespeuren viel. Gebuisd op de waarderingskaarten dus. Waarop Warner executive vice president Mark Canton samen met de producers besloot om Deadly Friend over een andere boeg te gooien: ze verplichtten Craven en Rubin om op zijn minst zes bijkomstige horrorscènes te schrijven en te draaien. In de eindmontage leidde dat tot tonaal drijfzand: scènes die de relatie tussen Matthew Labyorteaux en Kristy Swanson leven en kleur gaven werden ingekort of zelfs volledig verwijderd. De vrijgekomen tijd werd opgevuld met – al bij al tamme – horrorelementen, waarvan er toch eentje de tienerhorrornaslagwerken haalt: die waarin Anne Ramsey wordt onthoofd met een basketbal. Al moest Craven die scène ironisch genoeg opnieuw monteren na problemen met de censuurcommissie.

Maar meeslepend wordt Deadly Friend nooit. Integendeel: de overgang van Short Circuit-achtig robotverhaal naar wat een duistere wraakthriller zou moeten zijn houdt weinig steek. Craven en Rubin vonden het wraakeinde trouwens maar niets. Vooral omdat de focus zo niet langer lag op wat voor hen belangrijk was: de relatie tussen de beide hoofdpersonages en het feit dat de aanwezigheid van een vader die zijn dochter mishandelt naar de zijlijn werd geschoven om plaats te maken voor obligate horrorinserts die niets toevoegden aan de plot.

Of hoe Craven hier zowaar slachtoffer werd van de perceptie van studiobazen en een publiek dat het liefst een nieuwe Elm Street zag. Maar die eigenlijk niet kreeg. Fijn is dan weer dat er in 2014 een onlinepetitie werd georganiseerd om Warner zover te krijgen om Cravens oorspronkelijke sneak preview-versie ook daadwerkelijk uit te brengen. Hetgeen echter nooit is gebeurd.