Vergeet krakkemikkige gouden kompassen en gesjeesde mallotige bijen en staak tegelijkertijd uw wild en luid zoekend geraas… en spoed je daarna asap naar het betoverende “Enchanted” indien je deze feestperiode niet wil laten voorbijgaan zonder een afspraak met de meest geslaagde familieprent van dit kerstseizoen. Deze zelfverheerlijkende hommage uit de Disney-studio’s heeft het hart, de nieren en de dikke darm op de juiste plaats, en daarmee komen we in dit geval een heel eind. Het standpunt van het Vaticaan over deze film is nog niet bekend, maar slecht kunnen ze het niet vinden: iedereen die zijn geloof in lekker gebrouwen familie-entertainment had verloren, gaat immers geheid voor de bijl voor dit origineel, zij het af en toe iets te zoetsappig sprookje.

Het eerste kwartier van “Enchanted” is meteen het beste stukje Disney-animatie van pakweg de laatste tien jaar. Een heerlijke cartoonmélange van ingrediënten uit “Sneeuwwitje”, “Assepoester”, “De Schone Slaapster” en andere prinsessenklassiekers. Prinses Giselle maakt zich (samen met de obligate kwetterende dierenvriendjes) in haar huisje in het bos van het rijk Andalasia op voor een ontmoeting met haar blauwogige droomprins. Dat is niet naar de zin van de boze stiefmoeder die niet wil dat zij de troon verliest door het huwelijk van haar zoon Edward. Dus gooit ze Giselle in een vergeetput die uitgeeft op een riooldeksel in hartje New York.

Giselle transformeert er in een prinses van vlees en bloed (de verrukkelijk acterende Amy Adams) die eensklaps op zoek gaat naar haar droomprins. Ze ontmoet Roger (Patrick Dempsey), een cynische echtscheidingsadvocaat die op het punt staat opnieuw te trouwen, al was het maar om zijn dochtertje een nieuwe moeder te schenken, want zelf gelooft hij niet echt in de ware liefde. De naïeve Giselle zorgt al snel voor brokken in zijn dagelijks bestaan, en het wordt er niet beter op wanneer ook prins Edward (James Marsden), de malafide Nathaniel (Timothy Spall) en de kwetterende eekhoorn Pip de oversteek van de cartoonwereld naar New York maken…

“Enchanted” speelt mooi met de clichés van het sprookjesgenre en dat levert hoogst vermakelijke scènes op. Zo zetten Giselle en Edward om de haverklap een lied in omdat ze nu eenmaal denken dat het zo hoort, en roept Giselle de hulp in van duiven, kakkerlakken en ratten om het appartement van Roger een opknapbeurt te geven. De charme van dit alles zit hem vooral in de vertolkingen: Amy Adams is nagenoeg perfect als de prinses, James Marsden amuseert zich zichtbaar te pletter in zijn rol van koene, maar niet al te snuggere Prince Charming en Susan Sarandon steekt ei zo na Michelle “Stardust” Pfeiffer naar de kroon als biosheks van het jaar.

Voor tienjarige meisjes en jongens is dit allemaal lachen, gieren en brullen geblazen, en ook het entertainmentsgehalte voor volwassenen krijgt niet echt een knauw. Al is er wel wat op aan te merken: de ontknoping van het verhaal is niet echt een verrassing, en de verhaallijn over het verschil tussen echte liefde en sprookjesromantiek is even subtiel als een sloophamer bij afbraakwerken. Ook de verhaalnaden zijn niet altijd even af: hoeveel keer kan een eekhoorn in godsnaam ontsnappen, en sommige scènes zijn wel heel naïef. Niets van dit alles zorgt er enkel voor dat “Enchanted” een van zijn zoetverdiende drie kerststerren moet inleveren. Zo, en dan gaan we nu de kerstboom ontmossen.