Het zijn geen gemakkelijke tijden voor Amanda Cameron Diaz en Iris (Kate Winslet). Amanda, een rijke workaholic uit L.A., staat aan het hoofd van een bedrijfje dat filmtrailers maakt, Iris is journaliste in Londen. Beiden hebben serieuze liefdesproblemen: Amanda mepte haar loservriendje (Edward Burns) op straat, Iris is nog steeds hopeloos verliefd op collega Jasper (Rufus Sewell), ook al kondigt hij zijn huwelijk aan met een andere collega. 't Moet daar leuk werken zijn op de redactie.

Amanda snakt naar rust en zoekt via Google (mooi geproductplaced) een alternatieve vakantiemogelijkheid in Engeland. Ze komt op een huizenruilsite terecht waar Iris haar boerderijtje in Surrey te ruil aanbiedt. De twee vrouwen treffen elkaar online en de volgende dag zijn ze allebei op weg naar een voor hen vreemde bestemming in de hoop er gedurende twee weken nieuwe lucht op te snuiven en hun faliekant afgelopen liefdes te vergeten. Hun credo 'geen mannen meer' lijkt alvast geen lang leven beschoren: Amanda is al gauw heel gecharmeerd door Iris' broer Graham (Jude Law) wanneer die dronken op de stoep staat en Iris vindt een goede vriend in filmmuziekcomponist Miles (Jack Black).

Regisseuse/scenariste Nancy Meyers scoorde hits met What Woman Want en Something-'s Gotta Give en probeert met deze film haar romantische triumviraat te vervolledigen. Het is de meest traditionele rechttoe-rechtaan pelliculestrook van de drie, en niet alleen omdat de film zich in de kerstperiode afspeelt. Alles ruikt naar feelgoodclichés: er mag al eens gelachen worden (Cameron Diaz op hoge hakken in de sneeuw, ho ho ho), de ontroerende momenten worden geregisseerd met een zwavelstokje (de dochtertjes van Jude Law zijn toch oh zo lief) en iedereen die elkaar wil vinden mag bij het eind van de film mooi in de camera lachen.

Slecht is The Holiday niet te noemen, maar het is het gebrek aan originaliteit dat het resultaat de das omdoet voor de iets kritischer en cynischer kijker. Echt zo'n film waarbij je na een halfuur weet hoe het allemaal gaat eindigen, maar Meyers trekt wel twee uur en een kwartier uit voor het poepsimpele verhaaltje. Bovendien last ze ook nog een zijverhaal in: Winslet sluit vriendschap met een 90-jarige ex-scenarist (leuk om oude rot Eli The Ugly Wallach nog eens terug te zien) die haar aantoont dat de vrouwen in het oude Hollywood nog echte ballen aan hun lijf hadden en dat het vroeger allemaal beter was, toen films nog niet werden afgerekend na hun eerste weekendrecette. Best wel een mooie stelling die Meyers ons meegeeft, maar het maakt de film nodeloos lang(er) en het zal zelfs bij de vrouwen in het publiek een 'schiet nou eens op'-kreet ontlokken, want voor de romantische jakhals in hen zal de verhaallijn rond de awarduitreiking een beetje teveel van het goede zijn. Het centrale kwartet in de prent doet wat het moet doen (de romantische sfeer erin rammen dus, maar enkel Kate Winslet voegt in een voor haar toch vrij a-typische rol echt iets substantieels toe). En dan is er nog de aankleding: Winslets huis in het besneeuwde Engelse plattelandslandschap is feeërieker dan eender welke kerstkaartreproductie, en zelfs in de restaurants waar de dappere romantici gaan dineren brandt een haarvuur in de achtergrond.

The Holiday is dus gefundener fressen voor de focusgroep, al kunnen wij ons niet van de indruk ontdoen dat deze ensemblefilm iets boeiender zou geweest zijn met een seriemoordenaar op het appel. Maar krijg dat maar eens verkocht in een tijd waarin de boxoffice van het eerste weekend veel, zoniet alles is.