Dieren, iedereen ziet ze graag. Behalve sadisten die ze het liefst (censuur), (censuur), (censuur), (censuur) of doodknuppelen. Ja, dat gebeurt. Grrr. Mogen geschilferde schaamluizen, beschimmeld desem en roestig water hun deel zijn. Nem. Bij Filmfreak dragen we de bewoners van het dierenrijk een warm hart toe voor karbonkellikkend aaigenot, en daarnaast zien we hen graag antropomorfistisch boogiën en woogiën binnen de grenzen van Rommeldam, het Braamstruikse Binnenpad of een ADHD-loze animatiefilm. En laat “Zootropolis” (in Amerika uitgebracht als “Zootopia”) nu net zo’n lekkernij zijn. Wraf aai m’auw.

Het uitgangspunt is vrij rechtlijnig: de grote metropoolwereld is hier de biotoop van vermenselijkte dieren. Dat kan omdat de twee grote tegenpolen – roofdieren en prooidieren – niet langer als kat en hond tegenover elkaar staan, maar netjes en vriendelijk samen in de maatschappij zijn geïntegreerd. En ook omdat dit een animatiefilm is natuurlijk. Judy Hopps (stem van Ginnifer Goodwin in de originele versie) slaagt erin om als eerste konijn te worden toegelaten tot het politiekorps van Zootopia. Zij het enkel maar om parkeerbonnen uit te schrijven, zo blijkt. De ondernemende wipstaart laat zich echter niet met een kluit in het riet sturen en bijt zich vast in een zaak die de gemoederen danig beroert: de mysterieuze verdwijning van veertien roofdieren, in het bijzonder die van een brave otterhuisvader. Dat bijten gebeurt met de hulp en steun van schalkse vos Nick Wilde (stem van Jason Bateman in de originele versie), zij het initieel om te vermijden dat hij Al Capone-gewijs voor belastingontduiking achter de tralies belandt.

Wat lijkt op een makkelijk tussendoortje voor de Disneystudio’s (geen musicalnummers en een simpel verhaal dat inwisselbaar lijkt met het gros van de output van Dreamworks Animation of Blue Sky Studio’s) blijkt een aangenaam prijsbeest. En bevat zelfs een joekel van een vingerwijzing naar de overgemediatiseerde angstcultuur. Niet dat de kinderen die zullen meedragen: zij zullen in eerste instantie de huig beroeren voor de mooie animatie en geinige grappen. Die trouwens ook voor de ontgrutte generatie de echte koopwaar zullen zijn, daar er nogal wat volwassen knip- en andere ogen zijn ingebouwd.

Oorspronkelijk had “Zootropolis” een andere verhaalinsteek, en was Nick Wilde het hoofdpersonage. Hij was valselijk beschuldigd van een misdaad, waarop Judy Hopps hem eerst opspoorde, en later hielp om zijn onschuld te bewijzen. Zoals wel meer gebeurt tijdens de productie van animatiefilms, werd het script gaandeweg herwerkt en sommige plotpunten volledig overboord gegooid. De veranderingen waren ditmaal ten goede. Misschien dat het originele concept ook zou hebben gewerkt, wat het uiteindelijk geworden is, vertoont alvast geen tekenen van metaalmoeheid. Integendeel. Opmerkelijk trouwens hoeveel scenaristen en schrijvers er altijd meewerken aan een animatieproductie. Zo blijkt ook nu weer uit de eindgeneriek, waar heel wat ‘additional story artists’ en aanverwanten de revue passeren. Een mooi staaltje groepswerk.

“Zootopia/Zootropolis” biedt bijna twee uur pretentieloos amusement, gedrapeerd rond een geïnspireerde detectiveplot die ademruimte biedt om de grappen te laten resoneren, met als heerlijk hoogtepunt de instant klassieke luiaardscène. Dat de samenwerking tussen Hopps en Wilde daarnaast ook nog eens de vibe van een buddyfilm uit de jaren tachtig uitademt, is een extra plukrijpe troef. Opvallend is trouwens dat België – samen met Spanje en Denemarken – een van de eerste landen was waar de film in de zalen kwam. In Amerika komt hij pas op 4 maart officieel uit. Puur op basis van zijn voorlopige Europese recette moet “Zootopia” er een dikke hit worden: in ons land scoorde de film zelfs de grootste weekend-boxoffice ooit voor een Disneyanimatiefilm, Pixar inclusief. Waar een doorregende krokusvakantie al niet goed voor is.