Frances (Emma Thompson) is weduwe. Ze kan het verlies van haar man Jamie eigenlijk niet verwerken maar probeert er toch nog het beste van te maken

Voor de twee is een begrafenis een gebeurtenis waar ook een taartje bijhoort. Ze maken er eigenlijk een daguitstap van... En Sam die met zijn schoolkameraad een dagje spijbelt en naar de (bevroren) zee trekt. Eigenlijk komt er alleen maar kinderpraat uit hun mond maar wil men toch met de mannelijke lichaamsdelen bij de grote mensen gerekend worden, meteen goed voor één van de grappigste scènes van de film (want die zijn er dus wel). En dan is er ook nog Alex die, plots als het ware, het meisje Nita (Arlene Cockburn) leert kennen, iemand die al geruime tijd elke morgen op de bus wacht maar hem nog nooit was opgevallen.

The Winter Guest zorgt moeiteloos voor de gepaste stemming die bij de film past, niet in het minst door de gepaste achtergrond te kiezen : het koude, bevroren landschap staat symbool voor de op bepaalde vlakken koude relatie die Frances met haar moeder heeft. Maar in de film wordt gauw duidelijk dat de twee mekaar eigenlijk ook wel nodig hebben. Er zijn de typische moeder/dochter - woordenwisselingen en gedachten, sommige heel herkenbaar, andere zijn zo eigen aan een moeder/dochter - relatie. The Winter Guest is eigenlijk een film over liefde : Frances die na al die tijd nog steeds een grenzeloze liefde voelt voor Jamie, Alex die zijn eerste schuchtere en onzekere stappen zet in de wereld van de liefde en leert genegenheid te tonen voor imand, Nita in dit geval. Maar ook Sam die een sterke vriendschapsband heeft met zijn schoolvriend, eigenlijk toch ook wel liefde op een bepaalde manier.

Lily en Chloe, twee hartsvriendinnen die, moest één van hen wegvallen, het ook bijzonder hard zouden hebben. Op het einde van de film ga je als kijker vrezen dat nog iets ergs gaat gebeuren, of deze verwachtingen ingelost worden weet je wanneer je de film huurt in de videotheek... Dat loont in elk geval de moeite.