Redneckcinema, de Amerikanen waren er duidelijk niet vies van. Integendeel: de levensstijl van de illegale whiskystokende en -smokkelende goegemeente werd meermaals op een voetstuk geplaatst, en dat met medewerking van grote studio’s en gerenommeerde filmmakers. Het subgenre groeide zelfs uit tot een succesvolle niche in de Amerikaanse jarenzeventigcinema.

Deze White Lightning kon zelfs op het cv van Steven Spielberg hebben geprijkt. Na zijn succesvolle televisiefilms viel zijn keuze aanvankelijk op dit project voor zijn eerste bioscoopfilm. Hij had al voorbereidingen getroffen met Burt Reynolds, locaties gescout … maar ergens in de aanloop besloot hij toch om de voorkeur te geven aan een project waarin hij meer van zijn eigen persoonlijkheid kwijt kon. Zoals The Sugarland Express bijvoorbeeld. Ongetwijfeld een slimme keuze, al moet het in een parallel universum toch wel geestig zijn om een (fout) Reynoldsvehikel te zien directed by Steven Spielberg.

Reynolds noemt het uiteindelijk door Joseph Sargent geregisseerde White Lightning ’het begin van een reeks films gemaakt in het zuiden, over het zuiden en voor het zuiden. Zelfs indien er in de noordelijke staten niemand naar de film zou komen kijken, dan nog zou de film een hit zijn, puur op wat hij opbrengt in Memphis alleen.’ Reynolds was een van de drijvende krachten van de film, en bouwde een groot deel van zijn persona uit voortbouwend op het succes van dergelijk kijkvoer. Reynolds had al samengewerkt met producenten Arthur Gardner en Jules Levy en scenarist William Norton voor de western Sam Whiskey. Lang moesten Gardner en Levy niet twijfelen wie te casten in de hoofdrol van een veroordeelde dranksmokkelaar wiens jongere broer wordt vermoord door een corrupte sheriff (Ned Beatty). Reynolds krijgt de kans om vroeger vrij te komen als hij incognito helpt om Beatty te helpen klissen. Een kans die hij met beide kansen grijpt in deze film boordevol redneckzweet, losse vrouwen, foute macho’s en door stuntcoördinator en toekomstig regisseur Hal Needham gesuperviseerde autoachtervolgingen.

Norton slaagt er niet echt in om al deze elementen strak te verbinden: het script kampt met een gebrek aan focus en verliest zich meermaals in de couleur locale van de nevenpersonages zodat de eigenlijke strijd tussen Reynolds en Beatty meermaals een voetnoot lijkt. Een heel markant figuur trouwens, die Norton. Hij was een soldaat tijdens de tweede wereldoorlog, en was lid van de Communistische partij vooraleer een niche te vinden als scenarist voor westernseries en tientallen actiefilms. In de jaren tachtig werd hij in Frankrijk gearresteerd omdat hij vanuit Amerika wapens smokkelde naar Noord-Ierland om het IRA te steunen. Na zijn gevangenisstraf verhuisde hij naar Nicaragua, waar hij een inbreker in zijn huis neerschoot. Hij leefde ook een tijd in Cuba waar hij vond dat het communisme ook niet alles was en liet zich vervolgens door zijn ex-vrouw vanuit Mexico terug naar Amerika smokkelen. Over die ervaringen schreef hij vervolgens het toneelstuk Exiled In America. Leuke anekdote: de dag voordat Norton op zijn 85e stierf in het ziekenhuis, vroeg een verpleegster hem of ze ooit een van zijn films kon hebben gezien. Nortons’ antwoord: ‘ik denk dat jouw IQ daar niet laag genoeg voor is’. Een grap die Reynolds ongetwijfeld lachtuiten moet hebben bezorgd.

Quentin Tarantino was alvast ook fan van White Lightning: hij gebruikte zowel in Kill Bill Vol. 1 als in Inglorious Basterds fragmenten uit Charles Bernsteins soundtrack, en de film stond ook geprogrammeerd op het eerste Tarantino Film Fest in 1996. Reynolds zelf was de film ook genegen, al dan niet omdat hij geld in het laatje had gebracht: in 1976 regisseerde Reynolds zichzelf in de eveneens door Norton geschreven sequel Gator.