Deze week wordt voor Becca en Tyler heel bijzonder. Als tieners hebben ze nog nooit contact gehad met hun grootouders, de mama en papa van hun moeder. De reden hiervoor heeft te maken met het feit dat er iets bijzonders moet gebeurd zijn de dag dat hun moeder bij hen vertrok maar wat precies is niet geweten. Becca’s ouders zijn gescheiden, hun vader verliet hen op het moment dat de twee uit elkaar gingen. Maar nu heeft de moeder van de kids een nieuwe vriend en vertrekt zij samen met hem op cruise, dus is het een uitgelezen gelegenheid om de familiebanden eens aan te halen. Maar dat niet alleen, Becca hoopt stiekem om de twee oudjes jaren nadat het contact met hun dochter werd verbroken, weer te herenigen met haar. En dus trekken Becca en Tyler richting Pennsylvania voor een soort van midweek, een verblijf van maandag tot en met vrijdag dus.

Het grote moment, de bijzondere ontmoeting als je wil, maar ook de verplaatsing die er aan voorafgaat, wordt door de 15-jarige Becca vastgelegd op camera. Op die manier kan ze hun ‘bezoek’ niet alleen vereeuwigen, het moet haar in staat stellen om ook beeldmatig verslag uit te brengen bij hun thuiskomst en… finaal er een soort van documentaire rond te gaan maken. Eens broer en zus aangekomen zijn herkent men heel veel van op vroegere foto’s maar ook op basis van wat vroeger al werd verteld.

Opa en oma lijken aanvankelijk twee vriendelijke oudjes die maar wat blij zijn om hun kleinkinderen te ontmoeten, maar lang duurt het niet voor Becca en Tyler bij een aantal zaken vreemd opkijken. In de momenten van videochat met hun cruise-mama is het vrij moeilijk om dit met haar te delen en dus probeert men om er toch maar het beste van te maken. Want eigenlijk is er wel telkens een aanvaardbare verklaring voor wat men te zien krijgt, het gaat hier immers om twee bejaarden en die eh… functioneren niet echt zoals de voorgaande generaties dat doen op hun leeftijd. Tot op het moment waarop duidelijk wordt dat niet alles nog een aanvaardbare uitleg heeft…

The Visit werd logischerwijze uitgebracht onder de koepel van Shyamalan’s productiebedrijf ‘Blinding Edge Pictures’. Hij koos zelf heel bewust om terug over te schakelen naar wat hij zelf omschrijft als ‘smaller movies’. De mate en vooral hoeveelheid van ideeën die zijn meesterlijk filmbrein bereiken zijn gewoonweg niet te rijmen met termijnen van ‘big movies’ die al gauw drie jaar in beslag nemen voor ze zijn afgewerkt. Te lang om het (scenario) te gaan schrijven, en die na alle fases van het (pre-)productieproces ook te gaan opnemen met dezelfde kracht en hetzelfde vermogen als die waarmee het aanvankelijk idee bij de filmmaker opkwam, aldus nog Shyamalan. Niettegenstaande wij in The Visit pas een P.A.-gevoel hadden op het moment dat de camera achtergelaten wordt in de woonkamer (op basis van Paranormal Activity : The Ghost Dimension is zo’n P.A.-gevoel niet langer benijdenswaardig) geeft de filmmaker zelf toe dat hij bij zijn aanpak enigszins geïnspireerd werd door Jason Blum’s film maar daarover straks meer. Blum is overigens ook producent van The Visit.

The Visit werd opgenomen in chronologische volgorde wat de makers de gelegenheid gaf aan de de cast om mee te gaan groeien met hun personage. Dat evolueert immers nogal in de loop van de film.
M. Night Shyamalan, verantwoordelijk voor een reeks van films die wereldwijd inmiddels toch meer dan 2 miljard Dollar (!) opbrachten schreef overigens ook het scenario van The Visit.

De gouden regel bij Shyamalan-films is ervoor te zorgen dat je op voorhand niet weet wat je te wachten staat. Allicht zag je ook volgende films die we vermelden als ondersteuning van onze stelling: The Sixth Sense, Signs, The Village. Stuk voor stuk films waarbij je maar weinig moeite hebt om flarden ervan weer voor de geest te halen en sowieso de ‘pointe’ nog van kent. Ga er gerust van uit dat ook The Visit een tijd zal blijven hangen want na een aantal eh…. mindere films… lijkt M. Night Shyamalan weer op de goeie weg. De filmmaker wijkt ook nu maar wat graag af van wat gebruikelijk is en doet dat ook op vlak van beeldvoering. Zo kiest hij voor de handheld camera aanpak.

Becca filmt alles wat zich afspeelt bij Nana en Pop Pop met haar meegebrachte videocamera waarbij ze meestal het toestel zelf bedient en richt naar wat zich tijdens hun bezoek afspeelt. Soms wordt het apparaat ook ergens neergezet waar dat beter uitkomt voor wat men wil tonen (bv. wanneer zij iemand gaat interviewen), wanneer het praktisch niet mogelijk is om zelf te blijven filmen of… met een bijzondere reden. Het zorgt volgens producent Marc Bienstock voor een bijzonder authentieke film met een documentary look. “99 procent van de film is ‘what you see is what you get. Geen CGI of VFX (nvdr : special effecten)”, aldus nog Bienstock. Het zou gewoon een niet gemonteerde ‘home made video’ kunnen zijn van twee kinderen in de States die hun oma en opa bezoeken. Maar er is natuurlijk het verwachtingspatroon van de kijker – het onverwachte verwachten eigenlijk - die weet dat Shyamalan wat bijzonders uit de hoge filmhoed zal toveren. Het brengen van zo’n verhaaltje, 2 kinderen die bij hun oma en opa bezoek gaan, is er iets onschuldiger en ‘gewoner’ dan dit, zorgt natuurlijk dat het contrast maximaal wordt eens je de finale bereikt van de film…

Je wordt als kijker in de 'aanloop' meermaals op het verkeerde been gezet (aanvankelijk heeft alles wel een plausibele verklaring) of aan het lijntje gehouden, maar dit is het traject dat de regisseur ook nu weer heeft uitgestippeld voor zijn nieuwste prent. Ander ingrediënt van de horror-thriller-cocktail die Shyamalan je serveert in The Visit: de relatief onbekende cast: de Australische Olivia DeJonge (Becca) zullen maar weinigen kennen van The Sisterhood of NIght, idem voor de ook al uit Australië afkomstige Ed Oxenbould, hij was te zien in Alexander and the terrible, horrible, no good, very bad day van vorig jaar die niet eens de Belgische bioscopen haalde. En dan zijn er nog de oudjes in de film: oma Deanna Dunagan is voornamelijk gekend voor Unforgettable van op tv, terwijl opa Peter McRobbie (Lincoln) nog de langste filmografie heeft van allemaal. Dunagan en McRobbie slagen er in om met overtuiging zowel de lieve, schattige oma en opa te zijn in het begin van de film als de – nu even oppassen dat we niet in de spoiler-valkuil trappen – laat het ons houden op de ‘minder sympathieke personages op het einde van de film’.

De mama van de twee kids – Kathryn Hahn - tenslotte zag je onlangs nog in We’re the Millers en The Secret Life of Walter Mitty. Het verwachte venijn zit hem ook nu weer in een verrukkelijke filmstaart. Die kan je nog het best omschrijven als een mix van thriller/spanning, horror en zowaar zelfs humor. The Visit een komedie?  Natuurlijk niet. The Visit grappig? Bij momenten wel, de manier waarop één en ander ontspoort op het einde bracht ons flink aan het lachen. Sterk hoe Shyamalan die drie genres op het einde van The Visit combineert met elkaar. M. Night Shyamalan is helemaal terug.