Wie we daar hebben: de Griswolds. Op de kop af tweeëndertig jaar na hun eerste verschijning in “National Lampoon’s Vacation” achtte Hollywood de tijd rijp om hen nog eens van stal te halen in wat officieel de vijfde titel uit de franchise is. Er waren tussendoor ook nog een videospin-off en kortfilm, maar die tellen eigenlijk niet mee voor de echte Griswoldofiel. Doen dat wel: “European Vacation” (1985), “Christmas Vacation” (1989) en “Vegas Vacation” (1997). Fans van Chevy Chase zullen het waarschijnlijk tegenspreken, maar echte hoogvliegers waren die films niet. Hier en daar een geslaagde grap in combinatie met Chases stamina tijdens zijn hoogdagen zorgden echter toch voor een cultstatus. Opvallend is dat bij ons enkel “European Vacation” destijds een bioscooprelease kreeg. De eerste – en meest succesvolle titel uit de reeks – haalde hier de zalen niet en beleefde zelfs maar in het najaar van 1985 zijn videopremière, meer dan twee jaar na zijn zomerrelease in Amerika.

Deze lamlendige reboot/sequel had de studio beter ook rechtstreeks op dvd gedumpt. Kwestie van de hoeveelheid idiote Amerikaanse komedies die op het witte doek worden gekwakt, toch wat binnen de perken te houden. Dit is immers alweer zo’n gortige verzameling flauwe grappen waarin amper ruimte is voor originaliteit. Als hier drie geslaagde pointes de revue passseren, zullen het er al veel zijn. Toegegeven, er is hier ten bloghuize gegniffeld om een grap rond een Koreaanse gps en om een exploderende koe, en dat zal het zowat geweest zijn. Wie dacht dat er ook te lachen viel met onder meer pedofilie en verstikking met een plastic zak zou dan weer voor minstens vijf jaar van een filmset moeten worden gebannen. Zeker omdat alles plat en zonder een zweem van komische timing wordt geëtaleerd.

En bij die twee laatste voorbeelden wringt de schoen: dat de makers van “Vacation” denken dat scatalogische humor leuk is, is hun goed recht. Net als het bevolken van hun fim met idiote van seksuele innuendo doorspekte situaties. Een gigantische graffitipenis op een autodeur op nogal suggestieve manier proberen uitwissen: er zal wel een publiek voor zijn. Dat de makers echter allusies maken op kindermisbruik en dat in hun dommigheid goedpraten is hoe je het draait of keert meerdere bruggen te ver. En iemand laten stikken door een plastic zak over zijn hoofd te bevestigen als grappig etaleren is gewoon oliedom. Net als suggereren dat een pestende broer een drugsspuit naar zijn andere broer gooit. En dat in een familiekomedie … echt veel dieper kunnen Hollywoodkomedies toch niet meer zakken, denk je dan. En hoop je vooral.

“Vacation” sluit het meest aan bij het origineel uit 1983. Rusty Griswold (Ed Helms) is nu zelf volwassen, getrouwd (met Christina Applegate) en vader van twee kinderen. Om een hechte band te krijgen met zijn aan hun huwelijk twijfelende vrouw en constant kibbelende zonen besluit hij te doen wat vader Clark destijds ook deed: tijdens de zomervakantie vanuit Chicago naar het pretpark Walley World in Californië rijden, om zo van de ene ramp in de andere te verzeilen. Aansluiting met die eerste film is er vooral door het (kopi)eren van een paar scènes daaruit, door veredelde – maar weinig toevoegende – cameo’s van Chase en Beverly D’Angelo en door het inlassen van het door Lindsey Buckingham gezongen muzikale thema “Holiday Road”.

Scenaristen/regisseurs John Francis Daley en Jonathan M. Goldstein (“Horrible Bosses 1 & 2”) volgen nauwgezet de structuur van John Hughes’ scenario – inclusief onvermijdelijke kleffe moraal. Alleen pakken ze daarnaast dus uit met een overdaad aan seksueel geladen grappen, die zoals reeds gezegd van zo’n schabouwelijk niveau zijn dat plaatsvervangende schaamte het enige gevoel is dat ze weten op te wekken. “Vacation” is plat, suf en banaal. En bovenal overbodig. Wie echt wil lachen met Christina Applegate, maakt beter nog eens tijd vrij voor de 259 afleveringen van het onvolprezen en tijdloze 'Married With Children'. Dat was nog eens humor. Gedurf en gratieus tegendraads, en niet plompverloren lelijk zoals deze miskleun.