Vorig jaar wist regisseur Gregory Hoblit nog te entertainen met de leuke detectivethriller “Fracture”, deze opvolger “Untraceable” komt helaas niet verder dan een paar spastische horten en stoten-thrillerbewegingen. En dat is dubbel jammer: ten eerste hebben we het wel voor Diane Lane (al kan zij hier ook de cyberspacemeubelen niet redden), en ten tweede lijkt het gegeven van een seriemoordenaar die live uitzendt via het internet genoeg potentieel te bieden voor een interessante chiller. Helaas is de uitwerking van dit gegeven in “Untraceable” nogal aan de povere kant.

Jennifer Marsh (Diane Lane) maakt deel uit van een cybermisdaadbestrijdende afdeling van de FBI in Portland. Haar taak bestaat uit het (laten) arresteren van zowat iedereen die zich op het internet misdraagt, van pedofielen tot illegale muziekverspreiders. De site www.killwithme.com slorpt al snel al haar attentie op: op die site kan iedereen immers live zien hoe een seriemoordenaar zijn slachtoffers in real time via livestreaming vermoordt. Hoe meer mensen inloggen om de doodsstrijd te zien, hoe sneller het slachtoffer sterft. Dat de site en de moorden het werk zijn van een IT-wizard wordt al snel duidelijk, want de man heeft er voor gezorgd dat zijn site en servergegevens onvindbaar blijven voor de nijverige speurders. Wanneer de strijd persoonlijk wordt, lopen ook Jennifer en haar dochtertje Amber gevaar...

We zouden denken dat ze in Hollywood stilaan weten dat het geen slim idee is om een thriller op te bouwen rond internetmisbruik. Zowel het abominabele “Feardotcom” als het niet veel betere “Perfect Stranger” kregen meer boegeroep dan applaus, en ook hier suddert er niet veel vet in de soep. Dat is hoofdzakelijk de schuld van het warrig opgebouwde scenario. Ironisch genoeg is de openingsscène de beste. Het beroep van Diane Lane en haar collega Colin Hanks wordt treffend samengevat in een leuke scène waarin het spoor naar een muziekverspreider leidt naar een hacker die rekeningen plundert, maar eens het gegeven van de seriemoordenaar op het voorplan komt, voel je de machinaties van het genre krijsen als een pasgeboren duivel in een wijwateremmer.

Het whodunit-deel is best aardig, daar het altijd wel leuk is om genregebonden mee te denken met de scenaristen en te kijken of ze niet teveel rode haringen uit de ton laten vallen. Eens de moordenaar bekend is, verschuift de film naar een whydunit-concept: wat is de modus operandi van de snoodaard en hoe zit de plot nu eigenlijk in elkaar. Eens dat uit de doeken is gedaan, zakt de film finaal de dieperik in en stevent het allemaal af op een voorspelbare en inspiratieloze dathethiermaarrapgedaanisdamnit-ontlading. Bovendien moet ook Lane het stellen met alle clichés van het genre: een alleenstaande moeder wiens (politie)man om het leven is gekomen zodat ze in alle stilte de hots kan krijgen voor de agent die samen met haar de zaak onderzoekt, en uiteraard schuilt er eveneens gevaar voor haar onschuldig bloedje van een dochtertje. Kwestie van ook de dames in deze publieksgewijs breedmikkende thriller te treffen uiteraard...

De trekhaak van de film is een aanklacht tegen de overmediatisering van sensatie op tv en op het web, de schuld moet niet altijd in de schoenen van gewelddadige actie- of horrorfilms geschoven worden. Op zich is het een gegeven dat een gezonde discussie kan openen, maar in deze film werkt het allemaal eerder op de gaap- dan op de rilspieren. Een downloadhit zal dit alvast niet worden, of het zou op www.volgendekeerbeter.com moeten zijn.