Ruim dertig jaar uit het leven van een moeder en twee van haar zonen die eind de jaren tachtig vanuit Ivoorkust naar Frankrijk emigreren: dat krijg je voorgeschoteld in Un petit frère. Onderverdeeld in drie opeenvolgende bijna als kortfilms geconstrueerde secties waarin het standpunt wisselt: eerst de invalshoek van de moeder, daarna dat van de oudste zoon en uiteindelijk dat van de jongste zoon.

Rare titelkeuze wel, daar de film eigenlijk niet enkel over de kleine broer gaat. En de internationale Engelstalige titel Mother and Son lijkt ook niet waterdicht, daar er dus twee zonen zijn. Edoch, het is wat het is. En dit uiteraard geheel terzijde.

Un petit frère is in de eerste plaats het verhaal van een gezin. Je zou geneigd zijn te denken dat de clash tussen de emigranten en hun nieuwe thuisland voortdurend op het voorplan staat, maar dat is niet echt zo. Het verschil tussen de Afrikaanse en Westerse cultuur, de tegenstellingen tussen blank en zwart en het gevoel van geografische desoriëntatie zitten meer in de achtergrond verweven. Het meest opvallende raciale conflict is er wanneer twee agenten de jongste broer op een bepaald moment smalend monsieur Obama noemen tijdens een identiteitscontrole.

De meeste spanningen zijn dan ook te vinden binnen gezinskring – zij het wel deels omdat het gezin moet zien te aarden in hun nieuwe thuisland en moet knokken om dezelfde kansen te krijgen als de blanke Fransen. Bij aankomst in Frankrijk trekken moeder Rose en haar zonen Jean en Ernest in bij familie die al vroeger de overstap naar West-Europa maakte, en vanuit die initiële verblijfplaats in een appartement in de Parijse voorstad – recht in het hart van een immigrantengemeenschap – toont regisseuse Léonor Serraille hoe de vrijgevochten Afrikaanse vrouw er het beste voor zichzelf en voor haar zonen probeert van te maken. Zonen die het zonder echte vaderfiguur moeten stellen en doorheen de drie decennia mee opgroeien van kleine knapen tot volwassen mannen.

Een intergenerationele familiekroniek dus, waarvoor de cineaste zich liet inspireren door getuigenissen van haar van Afrikaanse origine zijnde echtgenoot. Maar Serraille gaf er de voorkeur aan om het verhaal (gedeeltelijk) vanuit vrouwelijk standpunt en haar eigen ervaring als moeder te vertellen. Un petit frère is een sluimerfilm waarin de dramatiek zelden met de stormram wordt gebracht en vrij subtiel mee vloeit met het verstrijken van de tijd. Dat levert best mooie en sterke scènes op die vaak beter resoneren dan de film als geheel. Die maakt schijnbaar zelden echt een vuist en zoekt confrontaties niet openlijk op, waardoor de grote gebaren vooral meanderen in een al bij al iets te wisselvallige meditatie over verleden, toekomst en afkomst.

Gezien op Film Fest Gent.