Scoren. Daar gaat het om in Spun. Bij de start van de film krijg je alvast een uitgebreide opsomming van de verdovende middelen waaraan je kan verslaafd raken, de verschillende variëteiten die beschikbaar zijn of andere bewoordingen voor soms hetzelfde spul. Het geeft ook al meteen aan dat Ross niet zomaar op vriendenbezoek gaat bij Spider Mike. Neen. Ross wil scoren. Ross heeft zijn hoeveelheid wit poeder/speed nodig om in zijn wijd opengesperde neusgaten op te snuiven zodat hij de afgebrokkelde staat van euforie waarin hij zich ondertussen bevindt terug een flinke opwaartse ruk kan geven.

Alleen... Spider Mike zit zonder spul. Voorlopig kunnen de twee dames (of zeg maar mede-junkies) die bij hem inwonen het nog even uithouden zonder, maar Cookie is toch al behoorlijk kribbig (effe toch in het rood loser spuiten op de muur in haar kamer...). Frisbee komt allicht ook nog wel de dag door, zolang hij maar met de PSII-controller in de hand op zoek kan gaan naar die laatste monkey. En Nikki (Brittany Murphy),... wel, die heeft goede contacten met de 'cook' dus zonder spul zal zij allicht niet geraken. De 'cook' (Mickey Rourke) houdt er zijn eigen drug-labo op na in een kamertje van het 'Viva Las Palmas' motel. Hij is de leverancier van het verslavende witte poeder maar heeft naast deze illegale activiteit ook nog een aantal andere interesses. 'Tight asses' en 'wet pussies' bijvoorbeeld.

Omdat de nood naar wat stuff om te snuiven echt wel heel hoog wordt, neemt Cookie Ross mee naar het labo. Daar gooit men het al snel op een akkoordje. Als Ross de 'Volvo man' wordt die als persoonlijke chauffeur van de 'cook' fungeert, kan hij betaald worden met zakjes poeder. Zo'n kans kan Ross natuurlijk niet aan zijn naar wit poeder smachtende neus laten voorbijgaan. Wel moet hij eerst nog eens met de groene hond Taco naar de dierenarts want het arme beest heeft door zijn langdurig verblijf in het lab en het inademen van de giftige dam-pen die er vrijkomen niet langer de kleur die moeder natuur voor een beest als hem heeft voorbehouden. Hierna gaan Ross en de 'Cook' samen eerst inkopen doen om zo over de nodige grondstoffen te kunnen beschikken om een nieuwe productie op te starten. Een latino bezoeker toont in de kleine supermarkt niet het nodige respect voor de twee black bitches achter de toonbank en krijgt de rekening gepresenteerd door de man met de cowboy-laarzen. En met de harde blikken in zijn hand... Daarna gaat het richting videotheek waar een getatoueerde, geringeloorde gay loser achter de toonbank homo-blaadjes leest en hoopt dat hij die dag terug heel wat video's in zwarte, ondoorzichtige zakjes over de toonbank zal zien gaan. Rourke hoopt van zijn chauffeur dat hij ook in dit soort etablissementen wat hulp kan krijgen en zegt waar voor hem de prioriteiten liggen tijdens zijn zoektocht naar een gepaste film. Een flinke haal door een neusgat later zie je Rourke een woordje uitleg geven met op de achtergrond de Amerikaanse vlag. Hij probeert de addict bij hem iets bij te brengen met You gotta take the pussy seriously en sluit zijn kort betoog af met It's not what the pussy can do for you, but what you can do for the pussy ! 112 meisjes en 522 penetraties lijkt hem wel wat en de keuze is door deze aanlokkelijke vermelding op de inlay snel gemaakt.

Maar uiteindelijk loopt het ook voor de 'cook' verkeerd af wanneer hij eenmaal terug thuis een bestelling doet op basis van de advertenties die hij uit een sex-blaadje selecteerde die allemaal 'big titties' vermeldden. Want zelfs een junkie als Nikki vindt dit te ver gaan en ze gaat ervandoor met Ross. En die herinnert zich dan plots dat hij de 'chick' die hij heeft opgescharreld uit een nachtclub al enkele dagen geleden heeft achtergelaten op zijn kamer, poedelnaakt vastgebonden aan bed en voorzien van de nodige plakband op de belangrijke plaatsen, luisterend naar een bekraste CD die verbonden is met een versterker die flink werd opengezet... En zelfs de 'Cook' waait tegen de lamp naar het einde van het verhaal toe. Die pakt op het moment in kwestie uit met het statement I'm gettin' fucked in a pornshop...

'Aint It Cool News' omschreef Spun als A masterpiece of drug cinema. Misschien wat overroepen vinden we zelf want de meesterwerkjes zijn de dag van vandaag bijzonder dun gezaaid, maar drug cinema is het zeker, met de grote D dan nog. Drug Cinema. Nochtans is Spun niet zo'n zware, deprimerende film als je zou gaan vermoeden. Niet dat de entourage waarin alles zich afspeelt je vrolijk zal stemmen. Het gebouw waar Spider Mike, Frisbee en de twee meisjes verblijven is één puinhoop. Van enige orde is er geen sprake en wie het langst geleden nog heeft gesnoven of gespoten roept, tiert en schreeuwt het luidst van allemaal. Het geeft aan dat voor drugverslaafden die in een ernstige graad lichamelijk of geestelijk afhankelijk zijn van een of andere soort van drug geen oog meer hebben voor iets anders. Men sleept zich gewoon van de ene snuifbeurt naar de ander.

kerlund gooit dit wereldje op een hoopje en stelt het voor als verderfelijk. Iedereen heeft zijn spul nodig en wil aan zijn trekken komen. Ook als hij daarvoor een sex-lijn moet bellen om hem met een gepaste tekst naar een orgasme te praten of te hijgen terwijl zijn vriendin in de kamer ernaast aan het kakken is en op de toppen van haar snoezige pantoffeltjes moet gaan staan om ook dit toch een goed einde/hoogtepunt te brengen. Zelfs de cops snuiven hun lijntjes voor ze bij Spider Mike binnenstormen... Meteen ook één van de grappig(st)e scènes in de film. Dat soort humor zorgt ervoor dat het niet te zwartgallig wordt allemaal. De stijl van Akerlund ligt in het verlengde van wat je kunt verwachten van iemand die een rijke ervaring heeft op het vlak van muziek-videoclips. Het komt door een scherpe montage allemaal heel flitsend aan je voorbij. extreme macro close-up shots, heel korte shots, enkele prachtige kleurrijke visuele hoogstandjes afgewisseld met enkele liedjes in videoclip-stijl bij wijze van intermezzo. Elke snuif-beurt opnieuw komt weer aan als een flinke dreun door middel van een close-up van de plots fel verwijderde oogpupillen en een flinke stuiptrekking van de (active) subwoofer... Aantrekkelijk is het niet om verslaafd te zijn aan drugs want er zijn ook bad trips (die gevisualiseerd worden door stukjes animatie die voortspruiten uit de vreemdste plaatsen...). Spun betekent natuurlijk ook het terugzien van Mickey Rourke én een Eric Roberts met een voor hem wel heel ongebruikelijke look. De fim is natuurlijk nog geen Requiem For A Dream maar toch één van de betere drug-films van de laatste jaren. Alleen jammer dat men hier geen brokje interessante extra's heeft aan gekoppeld.