Bij de pinken zijnde filmfans weten het al langer dan vandaag: de finale van John Woo’s Hard Boiled (1992) geldt nog steeds als een klassiek staaltje actiecinema. Shootouts in een kraamkliniek, je komt ze immers niet alle dagen tegen. Regisseur/scenarist Michael Davis is duidelijk een fan, want hij bouwt een hele premisse op rond een pasgeborene in het spervuur.

Het waarom is volledig ondergeschikt aan het hoe: Davis draait in de eerste plaats een alle stoppen los-actieprent, waarin hij zijn fascinatie voor John Woo en Sergio Leone een Looney Tunes erend jasje aantrekt. Clive Owen doet met schwung zijn ding als wisecrackende eenzaat Smith. Bij het begin van zijn film zit hij, zich schijnbaar geen zier aantrekkend van de wereld om hem heen, bij een verlaten bushalte op een wortel te kauwen. Tot er plots een hoogzwangere vrouw voorbij komt rennen, achtervolgd door een B-film attitude uitspuwende snoodaard in een lawaaierige auto. En laat Smith daar nou net een hekel aan hebben. Smith gaat op zijn beurt het magazijn binnen waar de vrouw is heen gevlucht, en hij komt net op tijd om een peloton heel kwade schietgrage nozems af te knallen, de baby op de wereld te brengen en samen met de vrouw en het kind op de vlucht te slaan. De vrouw in kwestie haalt het niet, maar Smith is niet van plan om de baby achter te laten in de klauwen van de huurmoordenaars, klaarblijkelijk ingehuurd door ene Hertz (Paul Giamatti) die onverdroten jacht blijft maken op Smith, de kleine en de lacterende hoer Quintana (Monica Bellucci met het charisma van een erotische dweil) aan wie Smith de opdracht wou geven om voor de boreling te zorgen...

De openingsscène zet de toon voor wat 80 minuten lang volgt. Energieke larger than life actiescènes, waarin niet op een kogelhuls of acrobatische toer meer of minder wordt gekeken. Er wordt zo ondermeer een fikse portie geschoten en geknald in (verlaten) fabrieken, in een vliegtuig, tijdens een parachutesprong en zowaar ook tijdens een potje rampetampen tussen Owen en Bellucci. En daarbij vliegen naast de noodzakelijke kogels ook heel wat lichaamsdelen en geperforeerde hersenmassa in het rond. Sommige shoot-outs zijn echt wel fabuleus en Owens oneliners passen al gegoten in dit ‘geweld mag ook om te lachen zijn’-universum.

Paul Giamatti scoort ook, maar zijn karakter haalt niet ongeschonden de eindstreep. Na verloop van tijd is hij vooral aan het jammeren dat Owen hem terug te slim af was, en dat katapulteert zijn persona van koele huurmoordenaar wel ietwat. De schietpartijen zijn trouwens niet altijd even sterk in beeld gebracht. Soms is het idee beter dan de uitvoering. Getuige hiervan de scène met de baby op de draaimolen. Het zal er in de storyboardversie ongetwijfeld hilarisch hebben uitgezien, maar op het scherm verliest het wel wat van zijn pluimen door zichtbare digitaal ingekleurde (baby)-effecten.

Jammer dat Michael Davis er niet echt in slaagt om het geschifte uitgangspunt volledig bevredigend in beeld te brengen. Als pure adrenalinestoot kan dit filmpje tellen, maar omdat het (mede door de mesjogge personages) nooit echt spannend of meeslepend wordt, begint het truukje na verloop van tijd wel van zijn pluimen te verliezen. En Davis pakt al te vaak zelfingenomen in met een kijk eens wat ik allemaal kan, mag en durf-sfeertje. Want ja, Davis mag lekker ver gaan in het etaleren van brutaliteiten. Echt storen doet het meestal niet, omdat het nu eenmaal past in het toontje van het gezellige machoclubje, maar we hebben af en toe ook wel eens met de wenkbrauwen gefronst. Giamatti die plots necrofiele neigingen vertoont bijvoorbeeld, laat zelfs in dit bewust over de top gaand universum een wrange nasmaak na.
Maar goed, los van de slordige en negatieve kantjes valt er uiteraard genoeg schuldig vertier te halen uit deze bewust foute oefening in overkill die dankzij een slecht acterende Monica Bellucci in de rol van lacterende hoer bovendien meer dan eens (on)bewust afglijdt naar pure camp.