The School Of Rock is niet te verwarren met Rock 'n Roll High School, de tegendraadse seventies B-klassieker waar The Ramones hun wereldberoemd geworden ding mochten doen. Ook al worden deze trendsettende punkrockers hier wel even geëerd, de eerste voluit commerciële film van onafhankelijk regisseur Richard Linklater laat de schunnige en schurftige tieners immers volledig links liggen, en concentreert zich op de brave zieltjes van een basisschool. Geen blote borsten of ranzige grappen met andere woorden, maar wel een braaf tussen de lijnen kleurend verhaaltje. Afgaand op het hedendaagse niveau van de high school komedies zijn we daar alvast niet rouwig om. Al krijg je hier het tegenovergestelde in de maag gesplitst : een veredelde jeugdfilm met een zachte kern waar de 'harde' omkadering nooit vat op krijgt.

Dewey Finn (Jack Black, hiermee alle onzalige herinneringen aan het Shallow Hal-gedrocht weggommend) is een rocker met het ritme op de juiste plaats. Alleen vinden zijn ego en zijn gitaarsolo's geen genade bij zijn medemuzikanten, en die bonjouren hem op een onfrisse ochtend dan ook uit de band. Dat Dewey die destijds zelf oprichtte is totaal niet belangrijk. Loyaliteit blijkt in de rockwereld even schaars als een aardbei aan een frambozenstruik. Zowel psychologisch als financieel is 'het ontslag' een slechte zaak : de vriendin van zijn kamergenoot Ned Schneebly (Mike White, tevens scenarist van de film) dreigt er immers mee de werkloze klaploper aan de deur te zetten. Tot wanneer het lot Dewey gunstig gezind lijkt : directrice Rosalie Mullins (Joan Cusack) is op zoek naar een interimleraar voor haar eliteschool en wil daarvoor Ed engageren. Dewey ruikt echter gemakkelijk verdiend geld en neemt de plaats van Ed in, zonder diens medeweten uiteraard. De brave jongetjes en meisjes die aan Dewey worden toegewezen vragen zich al snel af of dagen gevuld met pauzes en weinig leerstof nu wel echt is wat ze willen. Totdat Dewey besluit zijn pupillen in te wijden in de levensfilosofie van de rockmuziek. Meer nog, hij wil hen klaarstomen om deel te nemen aan de rockwedstrijd 'The Battle Of The Bands'. De jongste deelnemers ooit die het met hun enthousiasme en talent opnemen tegen langharig tuig allerlei. Al moet Dewey tegelijkertijd ook wel directrice Mullins zien te verschalken, want rockgeschiedenis staat uiteraard niet op het lessencurriculum van de school…

Is The School Of Rock grappig ? Niet echt. Daarvoor is het verhaal veel te braaf en te voorspelbaar. Nochtans doet Jack Black in een speciaal voor hem geschreven rol zijn uiterste best om de film van de nodige adrenalinestoten te voorzien. Zo is het al een hele prestatie in het hedendaagse komedielandschap dat zijn karakter nooit op de zenuwen werkt. Hoe verder de film vordert, hoe tammer echter alles wordt. Alle situaties zijn bovendien traag uitgetekend of vooraf aangekondigd : hoe dom schatten de makers het publiek eigenlijk in ? Wanneer op het einde ook nog eens de angstwekkend politiek correcte ouders op de proppen komen, delft de film definitief zijn eigen graf. The School Of Rock blijft wel voortdurend entertainend, maar verder dan een paar glimlachstanden kwamen mijn mondhoeken alvast niet. Wat pure rock 'n roll belooft, blijkt uiteindelijk niet veel meer dan doordeweeks plastic familie-entertainment dat niet echt weet van welk hout pijlen maken. En daar kan het feit dat de jonge koters allemaal zelf de instrumenten bespelen weinig of niets aan veranderen. Hadden ze misschien beter toch maar als groepsnaam 'Pig Plectrum' gekozen. Meteen de beste grap uit dit braaf tussendoortje.