Bijna twee uur lang heeft Arnold Schwarzenegger de tijd om uit te vissen wie het gemunt heeft op zijn collega’s van een speciale undercoverdivisie van de DEA (Drug Enforcement Administration). Uitzoeken wie Schwarzeneggers bioscoopcarrière saboteert, duurt minder lang: de schuldige hier is overduidelijk Vader Tijd. Die is immers niet zo vriendelijk voor Schwarzie - en ook niet voor zijn kompaan Stallone trouwens. Wanneer ze deel uitmaken van het “Expendables”-ensemble krijgen ze de zalen nog wel vol, in hun uppie is het vet van de pluche. Deze “Sabotage” bijvoorbeeld klokte in Amerika af op een opbrengst van nauwelijks tien miljoen: toen Schwarzenegger kijkcijferkoning was in de jaren tachtig bracht het gros van zijn films dit bedrag op de eerste releasedag op. Of hoe de bicepsen van de eighties in dit digitale tijdperk bijna alle glans hebben verloren.

Al is het niet fair om alle schuld bij Vader Tijd te leggen: het feit dat “Sabotage” niet echt een goede film is, zal waarschijnlijk een andere reden zijn dat er bijna geen kat kwam kijken. Bovendien is dit een atypische Schwarzeneggerprent: de grondlaag van deze prent is vooral thrillergericht, en moet het niet hebben van stripschurken of one liners. Wat niet wegneemt dat David Ayer (“Street Kings”, “End Of Watch”) en coscenarist Skip Woods (“Swordfish”, “Hitman”, “The A-Team”, “A Good Day To Die Hard”) toch volop de actiekaart trekken en zo hun eigen thriller-/whodunitinsteek begraven onder tonnen overbodige bombast en flauwe pogingen tot humor.

John ‘Breacher’ Wharton Schwarzenegger) staat aan het hoofd van een elite-undercoverteam van de DEA. Nu ja, elite: het team bestaat uit een zootje ongeregeld dat het niet nauw neemt met regels en vooral geniet van hun status van onaantastbare geweldenaar. Zoals daar zijn: Monster (Sam Worthington) en zijn drugverslaafde echtgenote Lizzy (een welhaast onherkenbare Mireille Enos, de hoofdrolspeelster in de Amerikaanse versie van “The Killing”), Grinder (Joe Manganiello, bekend uit “True Blood”), Sugar (Terrence Howard), Neck (Josh “Lost” Holloway), Pyro (Max Martini), Tripod (Kevin Vance) en Smoke (Mark Schlegel). Hun taak is om verder te gaan dan de DEA wetmatig kan en mag, zoals een kartelvilla overvallen om er de drugsbonzen in militaire stijl te vermoorden. Tijdens zo’n missie gaat het mis: Breacher en co willen tien miljoen dollar drugsgeld voor zichzelf houden, maar na de missie blijkt het geld verdwenen. Niemand weet wie er mee gaan lopen is, de kans dat het één van Breachers mannen was, is echter meer dan waarschijnlijk.

Het team van Breacher wordt opgedoekt zolang het geld niet is gerecupereerd. Na verloop van tijd wordt het onderzoek geklasseerd en krijgen ze hun undercoverprioriteiten terug. Lang kunnen ze daar niet van genieten: iemand blijkt het plots op Breacher en zijn manschappen gemunt te hebben, en één voor één worden ze op gruwelijke wijze vermoord. Niet zomaar doodgeschoten, neen: eentje ontwaakt met zijn caravan op het midden van een treinspoor, een andere wordt vastgespijkerd aan het plafond nadat eerst zijn darmen de vrije wereld werden ingestuurd. Breacher gaat – samen met de agente Brentwood (Olivia Williams) – op zoek naar de onzichtbare vijand, die zo goed als zeker uit het kartelmilieu blijkt te komen. Of is er toch meer/iets anders aan de hand ?

Dat David Ayer iets heeft met politieprocedures en geweld, wisten we al. Begonnen als scenarist van onder andere “Training Day” en “S.W.A.T.”, was het pas als regisseur dat zijn voorliefde voor corrupte flikken en luide actie echt duidelijk werd. De mix werkte dusver nog niet echt (zowel “Street Kings” als “End Of Watch” waren slechts schaduwen van klassiekers als “Serpico” en “Prince Of The City”) en ditmaal slaat Ayer de plank zo goed als helemaal mis. Wat een boeiende detectivethriller zou moeten zijn, gaat ten onder aan bewust uitvergroot bloedvergieten. Slachtoffers van schietpartijen exploderen steevast uit elkaar, het bloed stroomt bij beken en zelfs het slachtoffer van een autocrash in de climax moet het doen met uit het lichaam hangende botten. Subtiliteit moet met de voorhamer, lijkt Ayer te denken.

Schwarzenegger probeert het beste te maken van zijn rol, veel zoden zet zijn inzet niet aan de dijk. Ayers regie is wisselvallig, het scenario flets en alles laat zich samenvatten als 'veel geblaat, weinig wol'. Raar is trouwens dat het scenario aan het eind plots met een 'twist' tevoorschijn komt die gerelateerd is met een openingsscène waar voor de rest niets met gedaan wordt. Of hoe Ayer de clou eigenlijk al direct weggeeft, vervolgens een ander verhaal vertelt en pas in de laatste tien minuten teruggrijpt naar de intro. Echt sporen doet het niet.

Alles behalve geslaagde cinema dus, deze “Sabotage”, al zien liefhebbers van bruut geweld, vunzige dialogen, uit de kluiten gewassen bodybuilderstypes in het algemeen en de Oostenrijkse eik in het bijzonder dat misschien anders. Het lijkt alvast een goede carrièrezet dat Schwarzenegger hierna te zien zal zijn in een “Terminator”-prent: als dat hem niet terug op de kaart zet, dan zal waarschijnlijk niets dat nog doen. Ayer is alvast niet al te zeer aangeslagen door het floppen van “Sabotage” en is momenteel bezig met de regie van wat misschien wel zijn meest ambitieus project is: “Fury”, een WW II-actiefilm met Brad Pitt, Shia LaBeouf, Logan Lerman, Jason Isaacs en Jon “The Walking Dead” Bernthal in de rangen.