All Hail To The Rover. Tenminste, als je de vele opzwepende recensies mag en wil geloven, en geen geloof hecht aan ons verdict. De tweede langspeler van Australiër David Michôd (vier jaar na zijn debuut met het gangsterfamiliedrama “Animal Kingdom”) oogst immers nogal wat lof als koud, kil en net daardoor meesterlijk misdaaddrama gesitueerd in een dystopische outback. Ja, je mag hier aan “Mad Max” denken, al zijn er eigenlijk meer verschillen dan gelijkenissen.

“The Rover” speelt zich tien jaar na de 'collapse' af. Wat die collapse is, krijgen we nooit te horen. Visueel ziet het er alvast niet naar uit dat de aarde ten onder is gegaan door een kernramp, oorlog of natuurramp. Wat het vermoeden doet rijzen dat het de economie is die is geïmplodeerd, met als gevolg een goddeloosheid die voortkomt uit een economische uitzichtloosheid, toenemend geweld en een algehele onverschilligheid. Niet toevallig beleefde loner van dienst Eric (een strak-woedende Guy Pearce) tien jaar geleden ook zijn persoonlijke inzinking. Wat hij toen deed, wordt netjes uitgelegd, dus op dat gebied hoef je alvast niet op de metaforische honger te zitten. Het opent wel een andere denkpiste: wat als de collapse waarvan sprake alleen van toepassing is op Eric, en de algehele staat van wereldwijde malaise reeds langer dan tien jaar aan de gang was ?  Palavervoer voor tussen pot, pint en pixel.

We leren Eric kennen wanneer drie vluchtende criminelen er met zijn auto vandoor gaan. Waarop hij prompt de achtervolging inzet aan het stuur van de door het drietal achtergelaten pick-up truck. Tijdens de achtervolging maakt Eric duidelijk dat met hem niet te spotten valt. Toch wordt hij overmeesterd en voor dood achtergelaten. Eens terug bij zijn positieven kruist Eric toevallig het pad van Rey (Robert Pattinson, zijn stap naar volwassen acteur vierend door anderhalfuur met een geconstipeerde blik rond te lopen). Rey is de jongere en verstandelijk niet zo alerte broer van één van de autodieven. Nadat Eric de zwaargewonde Rey laat verzorgen, dwingt hij hem om samen met hem op zoek te gaan naar zijn broer en diens companen. Het gevolg is een nihilistische odyssee, gekenmerkt door geweld, uitzichtloosheid en moreel verval.

Michôd schreef het scenario van “The Rover” samen met acteur Joel Edgerton (die deel uitmaakte van de “Animal Kingdom”-cast). Het duo mag dan nogal wat te zeggen hebben over de negatieve excessen in de (toekomstige) maatschappij, eigenlijk serveren ze een postapocalyptische western. Eén waarbij het gestolen paard is vervangen door een gestolen auto. Een entertainmentshaak is er niet: de wraakwesterns van Anthony Mann lieten destijds steevast een verbeten James Stewart zien, maar kregen een toon mee die het grote publiek niet afschrikte. Integendeel zelfs: de boodschap zat subtiel gevlochten in wat in de eerste plaats een spannend jongensverhaal was. Michôd speelt het spel minder subtiel, laat geen gevoel voor nuance toe en zet elk gevoel voor menselijkheid bewust buitenspel. Misschien daarom dat hij het enige personage dat niet volledig verdorven is (de vrouwelijke dokter) snel op een zijspoor rangeert.

Of Michôd iets meer wil verkondigen dan de niet zo blijde boodschap dat de wereld om zeep is en het er niet beter op wordt, blijft onduidelijk. Nieuw is die constatatie überhaupt niet in de wonderlijke zevende kunst, en Michôd vangt er niets origineels mee aan. Te pas en te onpas zoekt hij zijn heil in gewelddadige intermezzo’s: soms komen die voort uit de plotstructuur, even vaak zijn ze gratuit en lijken ze een goedkope manier om het shockeffect te verhogen. Het is nog net geen Nicolas Winding Refn, maar het scheelt niet veel. Bovendien is het schier onmogelijk om mee te leven met de personages, laat staan dat je je er mee kan vereenzelvigen.
Goed, “The Rover” is niet meteen het soort cinema dat nood heeft aan een heldenfiguur maar door apathie te laten regeren en de plot te laten aanmodderen serveert Michôd echter een film die bijna nooit de koude kleren weet te raken. Dan bracht Jeremy Saulnier het er met het meer genuanceerde “Blue Ruin” toch stukken beter vanaf.

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel: het eerste halfuur van “The Rover” is zonder meer uitstekend. De dreiging die Michôd in de intro stopt – met als hoogtepunt een kloeke en atypische autoachtervolging – is cinema op het scherpst van de snee. Jammer dat die vlieger niet opgaat voor het doel- en zielloze uur dat nog volgt.