In 2010 realiseerde de Fransman Patrick Jean “Pixels”, een filmpje van twee minuten en een half waarin New York – en bij uitbreiding de wereld – worden vernietigd door videogamepersonages uit de jaren tachtig. Een idee dat uiteraard door Hollywood werd omarmd voor een langspeelversie. En die kwam er uiteindelijk door een samenwerking tussen de productiefirma’s van Adam Sandler en regisseur Chris Columbus. Daarin ligt meteen een deel van het probleem.
Langs de ene kant wil Columbus een uitbundige met visuele effecten overladen kinderfilm met een hoog Amblingehalte draaien, langs de andere kant zit je met een typisch Sandlervehikel opgescheept. Tim Herlihy, een van Sandlers vaste scenariomedewerkers schreef grote delen van het script, en bevriende komiek Kevin James mag zelfs de rol van Amerikaanse president vertolken. Wat meteen veel zegt over de geloofwaardigheid van het project. Niet dat een film waarin vintage videospelletjes de aarde verpixelen geloofwaardig moet of kan zijn, maar toch …

De slordigheid waarmee het script in elkaar is gezet, zorgt in elk geval voor een weinig waterpas resultaat. De centrale plot vertrekt vanuit het idee dat buitenaardse wezens beelden van arcadekarakters die in 1982 door de NASA de ruimte werden ingestuurd als wapen gebruiken om de aarde aan te vallen. De proloog van “Pixels” toont de hoofdpersonages die in dat jaar als tieners hun vrij tijd doorbrengen in arcadehallen. Koning van de arcade is Sam Brenner (op volwassen leeftijd vertolkt door Adam Sandler), al verliest die wel een kampioenschap Donkey Kong tegen de boertige Eddie Plant.

Vele jaren later wordt de aarde spoorslags aangevallen door arcadefiguren uit de jaren tachtig. Als eerste wordt de Amerikaanse militaire basis in Guam aangevallen door Galaga-ruimteschepen. Daarna valt de Taj Mahal in India ten prooi aan Arkanoid. De Amerikaanse president (Kevin James dus) zit met de handen in het haar en roept teneinde raad de hulp in van zijn jeugdvriend Brenner om zijn videospelskills toe te passen en de buitenaardse invasie te stoppen. Zelfs Eddie Plant (Peter Dinklage) krijgt een “verlaat de gevangenis zonder betalen-vrijkaart als hij helpt de buitenaardse snoodaards te snoppen. Alle hulp is trouwens welkom, daar onder meer ook de duizendpoot uit Centipede, een kwaadaardige Pac Man en een heel boze Donkey Kong voor animo zorgen. “Gamebusters” was zowaar een aannemelijke alternatieve titel geweest.

Geen gebrek aan voor een gezonde gniffel zorgende (woord)grappen in “Pixels”: zo gebruiken de buitenaardse aanvallers onder meer Madonna en Hall en Oates als onheilsprofeten. Een grol die zich – net als de meeste andere popcultuurverwijzingen –  naar de oudere generatie richt en dus niet zal resoneren bij de twaalfjarige doelgroep. Wat nog voor een extra breuklijn zorgt. Net als de vaststelling dat Chris Columbus – in de jaren tachtig heter dan heet dankzij zijn scripts voor “Gremlins”, “The Goonies” en “Young Sherlock Holmes” –niet langer genoeg mojo in huis heeft om zijn mannetje te staan tussen de Matthew Vaughns van deze wereld. Hij zoekt zelfs zijn toevlucht tot een plassende Q*Bert. En zeggen dat Gizmo destijds zo een politiek correct pluizig wezen was. Tijden veranderen, helaas.

Goed nieuws is dan weer de magere ontvangst aan de Amerikaanse kassa’s: een “Pixels 2” hoeven we hoogstwaarschijnlijk niet te vrezen.
Wat rest is een eighties but not greighties-mengelmoes van een halve goede en een halve slechte film. En dergelijke hutsepotten moeten het tot nader order nog steeds zonder de door Queen op hun uit 1982 stammende elpee 'Hot Space' bezongen 'staying power' doen.