Welke carrière zou nu eigenlijk het mooist zijn ?  Die van John le Carré als lid van de Britse geheime dienst of zijn carrière als schrijver van spionageromans waarvan bijna het gros werd verfilmd of vertelevisied ?  Wat de meest lucratieve carrière is, daar bestaat geen twijfel over. Dat le Carré er al sinds de jaren zestig in slaagt om de vinger aan de pols van de wereldgeschiedenis te houden en fictie weet te mengen met non-fictie is in elk geval opmerkelijk. Het resultaat is een oeuvre dat zowel de Koude Oorlog als misbruiken in Afrika als terrorisme in het Midden-Oosten behelst. Om over de talloze andere tussenstops nog maar te zwijgen.

“Our Kind Of Traitor” verscheen in 2010, en kwam na het gelauwerde en inmiddels door Anton Corbijn verfilmde “A Most Wanted Man” op de markt. Tonaal zijn de twee boeken niet echt te vergelijken: “A Most Wanted Man” had het over het imminente gevaar van terroristische aanslagen op Europees grondgebied, “Our Kind Of Traitor” mikt op (late) naweeën van de Koude Oorlog en op de illegale financiële steun die grote gangstervissen krijgen van hooggeplaatste notabelen. Uiteraard urgente materie, maar toch is “Our Kind Of Traitor” een van de minder nagelbijtende titels uit het oeuvre van le Carré. De toon is speelser, de intrige minder prangend en het heeft allemaal wat meer weg van een sardonische komedie dan van een spionagethriller pur sang. Al zou je dat afgaand op de verfilming niet meteen zeggen. Cineaste Susanna White (die hiervoor vooral op het kleine scherm actief was) legt meer nadruk op de spionage-intrige dan op de karakterhumor die in het boek aanwezig was.   

Centraal staat het Britse koppel Perry en Gail (Ewan McGregor en Naomie Harris). Hij is docent poëzie, zij advocate. Ze laten de mallemolen in Londen even achter zich om in Marokko (in het boek doet Antigua dienst als vakantieoord) op adem te komen. En vooral om hun huwelijkscrisis te bezweren, want dat er een haar in de boter zit is duidelijk. Welk haar precies wordt niet uitgespeld, al zit de scheveschaatshobby van Perry er zeker voor wat tussen. Het duo wordt benaderd door de Rus Dima (Stellan Skarsgard), een gangster annex geldwitwasser die verankerd zit in de Russische ‘vory’. Of liever zat: nadat zijn partner en zijn gezin genadeloos werden afgemaakt door ‘de prins’, vreest hij ook voor zijn leven en dat van zijn geliefden. Overlopen naar het Westen ziet hij als zijn enige redding. Hij hoopt dat Perry en Gail hem daarbij kunnen helpen. Vlak voor de terugreis overhandigt Dima Perry een USB-stick met daarop belangrijke informatie. Wanneer Perry die stick vervolgens aan de Britse geheime diensten overhandigt, raken hij en Gail verstrikt in een kluwen van gevaar, verraad en vuige politieke spelletjes.

Op zich genoeg materiaal voor twee uur spanning van het bovenste schap. Toch blijft “Our Kind Of Traitor” ergens halverwege steken. De relatie tussen Perry en Gail is door scenarist Hossein Amini te vrijblijvend geschetst om er echt in op te gaan, wat er eveneens voor zorgt dat zelfs de meer spannende interacties uiteindelijk vlak blijven. Skarsgard doet dan weer zijn best om van Dima een flamboyante janusfiguur te maken. Ook hij ziet zich echter genoodzaakt om te schipperen tussen magnetisme en onverschilligheid.

Toch is “Our Kind Of Traitor” niet echt een sof. Eerder een film die zijn potentieel niet waarmaakt. Al is het sowieso interessant om te zien hoe le Carré alweer een internationale potboiler bij elkaar heeft geschreven die het grootkapitaal en politieke machinaties in een donker daglicht plaatst. Dat de man weet waarover hij het heeft en elke fictiesprong op zijn minste een halve waarheid bevat, stemt sowieso tot nadenken.