In 2009 publiceerde David Nicholls de vrij positief onthaalde roman “One Day”. Een boek dat zowel de liefhebbers van serieuze literatuur als die van het lichtere werk kon bekoren. Geen wonder dat mensen als Bruce Hornby (auteur van onder andere “High Fidelity”, “About A Boy” en “Juliet, Naked”) zich ogenblikkelijk fan verklaarden. Nicholls debuteerde in 2003 trouwens met “Starter For Ten”, dat in 2006 in geinige filmtaal werd gegoten. Mocht je het nog niet gezien hebben: zeker opsnorren dit filmpje met onder meer James McAvoy, Rebecca Hall en Alice Eve. Net als voor “Starter For Ten” schreef Nicholls ook voor “One Day” zelf het scenario, en hij bleef vrij dicht bij het bronmateriaal. De boodschap tussen de letters (die de veranderende zeden, gewoontes en moraal in Groot-Brittannië ietwat impliciet behandelde) sneuvelde grotendeels, de relatie tussen de hoofdfiguren bleef zo goed als intact.

In “One Day” volgen we de (romantische) handel en wandel van Emma (Anne Hathaway) en Dexter (Jim Sturgess). Eerste halte in hun leven samen is die op 15 juli 1988, wanneer ze afstuderen aan de universiteit van Edinburgh. Die nacht gaan ze bijna met elkaar naar bed, maar hun relatie ontwikkelt zich eerder op het vriendschappelijke dan op het romantische vlak. Emma is weliswaar (bijna) van meet af aan verliefd op Dexter, en blijft hem haar hele leven zien als potentiële levenspartner. Het is niet zozeer dat het water tussen beiden te diep is, maar eerder dat ze in verschillende zeeën zwemmen, met af en toe een raakpunt op een eiland. Het originele van Nicholls opzet is dat we Emma en Dexter enkel maar zien op 15 juli, telkens met een jaar tussen. De tweede etappe speelt zich dus af op 15 juli 1989, die daarna op 15 juli 1990 enzovoorts. Of hoe we het leven van de twee protagonisten in 22 hoofdstukken te zien krijgen, en de verhaalscharnier telkens een sprongetje van een jaar maakt. Blijven Emma en Dexter gedurende al die tijd vrienden, groeien ze uit elkaar of ontdekken ze toch dat ze voor elkaar “the one that they want (oe-hoe-hoe Honey)” zijn ?

Anne Hathaway en Jim Sturgess (die zich in 2007 al van zijn meest romantische kant liet zien in de Beatlesliedjesfilm “Across The Universe”) vormen een geïnspireerde Emma en Dexter. Gelukkig maar, want dit is zo’n film die geen kans van slagen heeft als de chemie tussen de acteurs/-trices niet snor zit. Toch duurt het een tijdje vooraleer One Day” echt pakt. Aanvankelijk is het moeilijk om de karakters te leren kennen tijdens de korte fragmenten. We leren dat Dexter grote plannen heeft (les geven in het buitenland, de wereld verkennen), maar weten nooit waarom die plannen niet lukken (gebrek aan zelfdiscipline of gewoon pech ?). Niet dat dit hoeft: door de open vragen kan je de ontbrekende feiten zelf invullen/fantaseren.

Vooral goed nieuws voor diegenen die hun films liever niet kant en klaar voorgekauwd krijgen. Toch zorgde een en ander er voor dat we niet direct halsoverkop verliefd werden op de prent. Al was het maar omdat we aanvankelijk moeilijk kunnen geloven dat Emma echt iets ziet in Dexter. Zeker omdat hij een echte wanker blijkt te zijn waarbij je vooral wil dat Emma niet voor hem kiest.

Waarschijnlijk vormen die wisselende gevoelens net de onderliggende gedachte van Nicholls proza: op twintig jaar kan er veel gebeuren tussen twee mensen en het is die overkoepelende maalstroom van gebeurtenissen, herinneringen, keuzes en toevalligheden die er voor zorgt dat “One Day” uiteindelijk toch een tweede adem vindt. De Deense regisseuse Lone Scherfig (“Italian For Beginners”, “Wilbur Wants To Kill Himself”, “An Education”) slaagt er in om door een paar geslaagde scènes (het huwelijksfeest bijvoorbeeld) de uitschuivers te verdoezelen zodat je na verloop van tijd toch nog gelooft dat Emma en Dexter voor elkaar gemaakt zijn. Of het in die optiek nodig was om het goed gevoel vervolgens ijsberggewijs lek te slaan en alles richting drama te sturen, blijft de vraag. Feit is dat de slotakkoorden alles behalve vals klinken (de scène op de heuvel is wondermooi) en dat een film die na een ietwat schimmige start toch weet te verrassen en te charmeren op zijn minst drie sterren verdient. En krijgt.