David Brent is zowat de slechtst denkbare manager. En toch zitten de werknemers van de middelgrote papierhandel Wernham Hogg in het kleinsteedse Slough met hem opgescheept. Op de koop toe slaagt Brent er in om te bulken van de eigenwaan. De aanwezigheid van een documentaire crew die 'het leven zoals het is' op kantoor vastlegt ziet hij dan ook als dé gelegenheid bij uitstek om te pronken met zijn leiderscapaciteiten en 'revolutionaire' management-technieken. Brent geeft voor het oog van de camera leiding aan een 'bonte bende' grijze kantoormuizen. Maar de lens legt al snel de onderhuidse gevoelens bloot en maakt overduidelijk dat niet iedereen Brents mening, laat staan zijn gevoel voor humor deelt. Stukje bij beetje weet de camera de uitgesproken en onuitgesproken verhoudingen binnen de afdeling te ontrafelen en voor de eeuwigheid vast te leggen.
Zo is er de spichtige Gareth Keenan, een man met een onwrikbaar geloof in hiërarchie en de enige die onvoorwaardelijk naar Brent opkijkt. Er is dienst direct collega Tim, die het niet kan laten de draak met Gareth te steken en droomt van een beter leven buiten de papierindustrie. Liefst zou hij dit leiden aan de zijde van receptioniste Dawn en zijn interesse blijft zeker niet onbeantwoord, maar haar relatie met magazijnier Lee staat hun liefde in de weg.
In het eerste seizoen valt Wernham Hogg ten prooi aan de heersende economische malaise en wordt de afdeling beheerst door de vraag naar werkzekerheid.
Seizoen twee keer terug naar Slough nadat de structurele hervormingen werden doorgevoerd en toont hoe David het hoofd biedt (of tenminste probeert te bieden) aan de veranderingen en nieuwe gezichten die hiermee gepaard gaan.