Jong-Du is ontslagen uit de gevangenis. Deze keer zat hij er wegens een verkeersongeval met dodelijke afloop waarbij de bestuurder gedronken had. De bestuurder. Niet hem. Want eigenlijk had het zijn broer moeten zijn die had moeten brommen. Maar doordat die een garage te runnen had en kostwinner was stelde Jong-Du voor dat hij zou gaan zitten en opdraaien voor alles. Hij had daarenboven ook al geen blanco strafregister meer dus keek niemand vreemd op wanneer hij zichzelf als verdachte naar voor schoof...

Het duurt niet lang na zijn vrijlating voor hij terug met de Politie in contact komt. Wanneer hij in een restaurant eten bestelt zonder geld op zak, gaat hij van de veronderstelling uit dat zijn broer de rekening wel zal betalen. Al bij al een kleine wederdienst voor wat hij voor hem heeft gedaan. Alleen blijkt zijn telefoonnummer na al die tijd gewijzigd te zijn waardoor Jong-Du dus terug op het Politiecommissariaat terechtkomt. Jong-Du zoekt na de regeling van deze zaak terug contact met de familieleden van de straatveger die werd doodgereden. Zo komt hij in contact met zijn zoon, maar ook met zijn spastische dochter Gong-Ju. Jong-Du voelt zich in zekere zin aangetrokken tot het meisje (ik vind je interessant) alhoewel van een normale manier van communiceren geen sprake kan zijn door de zware handicap van het meisje. Ondanks alles wil Jong-Du verder gaan, veel verder dan zijn familie en de omgeving van Gong-Ju wel zouden willen en eigenlijk overtreedt hij volgens iedereen (behalve voor de jonge vrouw zelf die voor het eerst in haar leven echte genegenheid en oprechte liefde lijkt te ontdekken) de grenzen van het toelaatbare. Met dramatische gevolgen...

Oasis is een film als geen ander. Kan niet anders wanneer een spastische vrouw de hoofdrol gaat vertolken. Gong-Ju is in de film de verstotene, de uitgestotene, de kansloze in de maatschappij waar niemand zich lijkt om te bekommeren. De buren komen haar als een huisdier in een hok eten geven en eigenlijk is haar handicap ook wel handig om iemand aan een goedkoop appartement te helpen maar daar houdt het - zelfs voor familieleden - mee op. Maar Oasis is geen Le Huitième Jour. Oasis heeft als centraal gegeven iets waar iedereen die er mee geconfronteerd wordt ofwel onmiddellijk de andere kant voor opkijkt ofwel precies in de richting kijkt van iets wat wordt gezien als een soort 'curiosum'. Weinigen zullen allicht sympathie kunnen opbrengen voor de jonge vrouw. Over personages als Gong-Ju worden normaal gesproken geen films gemaakt. Het is voor velen pijnlijk om aan te zien vooral omdat het om een onbekend gegeven gaat, iets wat in zekere zin zelfs onnatuurlijk kan genoemd worden. Taboe is een woord dat hier ook past. Wat bij ons overheerste bij het kijken van Oasis was een bijzonder onwennig gevoel, wat Gong-Ju doet in deze film is iets waar de meesten jaren moeten over doen om mee vertrouwd te raken, voor zover je er ooit kunt aan wennen. Iedereen weet dat er een pak mensen zijn als het hoofdpersonage Gong-Ju in de film maar wil daar liever niet mee geconfronteerd worden, het zit in de taboe-sfeer, als het die andere(n) maar overkomt...

De scènes waarin Moon-So-Ri een en ander in haar gedachten ziet gebeuren waren voor ons dan ook een verademing. Maar op filmvlak is het belangrijkste natuurlijk dat Moon-So-Ri in het échte leven een vrouw is zonder de handicap die ze hier bijzonder overtuigend neerzet. Het leverde haar op een vorige editie van het Filmfestival van Venetië alvast de Marcello Mastroianni-prijs op voor beste actrice. Een terechte onderscheiding.

Naast de trailer staat op de DVD een 'Making of'. Naast enkele heel korte toelichtingen van de twee hoofdpersonages over hun rol zijn hier enkel wat scènes achter de schermen te zien. Al bij al niet zo overtuigend.

Oasis is ongetwijfeld een film voor een zeer select publiek. Weinigen zullen hem echt weten te waarderen en zelfs niet willen stilstaan bij de acteerprestatie van het hoofdpersonage. Vooral dat laatste is onterecht.