Tokio. Een moeder neemt met haar vier kinderen haar intrek in een appartementje. Kort hierna gaat ze even langs bij de buren om zich voor te stellen. Iets in de zin van Mijn man werkt in het buitenland en dit is mijn zoon die samen met mij woont op appartement 203. Over de andere drie kinderen wordt met geen woord gerept en om die ongezien in de woonkamer binnen te smokkelen worden ze verstopt in een heuse reiskoffer (dit zijn alle- maal Aziaatjes dus veel plaats is er niet nodig). Daarna gaat mama nog eens kort de twee belangrijkste regels van het huis toelichten. Geen gegil of geschreeuw en ook niet buitengaan, zeker niet op het balkon (waar trouwens de wasmachine staat van dit gezinnetje...).

Maar vanaf het ogenblik dat Shigeru, Akira en de vijfjarige Yoko een beetje hun draai hebben gevonden in het appartement, verdwijnt mama. Ze schrijft een briefje waarin staat dat ze even weg moet en vraagt haar zoon om goed voor zijn zussen te zorgen. Om zijn opdracht goed te kunnen vervullen heeft mama enkele bankbiljetten bijgevoegd. Het helpt om de dagelijkse boodschappen te kunnen betalen zodat iedereen voldoende te eten en te drinken heeft. Naar school gaan deze kinderen niet. Dat is niet nodig volgens hun moeder die heel wat mensen kent die nooit naar school zijn geweest en het toch hebben gemaakt in het leven... Maar na een tijdje keert ze terug, zij het voor kort. Wanneer ze de volgende keer de deur achter zich toeslaat is het met de belofte dat het deze keer tot Kerstmis zal zijn... Het wordt voor iedereen alvast een nog moeilijker periode. De rekeningen stapelen zich op en de achtergelaten som geld is ontoereikend om alles te kunnen betalen. Het noodzaakt de vier om de regeltjes van vroeger overboord te gooien en het is maar de vraag hoe het nu verder moet met hen. Want de oudste van de vier is er zeker van. Deze keer komt mama niet terug.

Nobody Knows is gebaseerd op ware feiten of, beter nog, ge?nspireerd door ware feiten zoals de regisseur het in zijn interview zelf zegt. Toch wel opmerkelijk want we missen een aantal elementen in deze film die bij zijn bios-release in Cannes al in de prijzen viel en ook de Prijs voor Beste film kreeg op het Filmfestival van Gent dat jaar. Zo lijken de kinderen - overigens 'amateurs' en dus verre van getrainde acteurs en actrices - niet echt verdrietig te zijn wanneer ze het ??n maand zonder mama moeten doen. Er is enkel het uniek wegpinken van een traantje, niets meer. Voor de rest lijken de vier wel hun beperkte gangetje te kunnen gaan tussen de vier muren van hun flat. In het begin dan toch tenminste... Het zijn de chocolaatjes die door grote broer worden meegebracht die hun belang hebben, of de kop noodles die ze aan tafel kunnen uitlepelen... De filmmaker heeft het hoofdstukje over wat voorafging ge-woon weggelaten. Hoe dit gezinnetje tot deze situatie is gekomen, wat mama uitricht tijdens haar lange afwezigheid, we hebben er het gissen naar (die ene keer dat moederlief thuiskomt na een nachtje stappen en drinken buiten beschouwing gelaten). Het is tenslotte ook nog heel opvallend dat naarmate de film vordert er nog maar weinig dialogen zijn, enkel het geluid van een acoustische gitaar zorgt hier voor de sfeerschepping. Het lijkt een soort voorbereiding op een hallucinante afloop van een ongewone maar best wel geslaagde film.

Op de (koop-)DVD staat naast een tweetal trailers ook nog een interview met de regisseur. Vrij lang, niet zo interessant en maar voor een heel klein gedeelte over deze film. Op het einde stelt Hirokazu nog eens kort de film voor.