Ooit Cool Runnings gezien? Dan heb je meteen ook al Next Goal Wins gezien. Eveneens een breed uitgesponnen komedie gebaseerd op ware sportgebeurtenissen. Hier geen vier Jamaicanen die deelnemen aan de bobsleecompetitie op de Olympische Winterspelen in 1988, maar de pogingen van het nationale voetbalelftal van de eilandengroep American Somoa om zich te kwalificeren voor de wereldbeker van 2014.

Een kans die zo goed als onbestaande was voor een team dat de schande meedroeg van een nederlaag die ze in 2001 slikten tegen Australië met 31–0 en het laagst gerangschikte landenelftal was in de wereldranking. In 2011 kregen ze met Thomas Rongen een blanke coach en ook dat was opzienbarend genoeg om het verhaal van de olijke voetballers van American Somoa wereldwijd te maken. Samen met het feit dat de ploeg de eerste transgender ooit in de rangen had die mocht mee voetballen in een onder de auspiciën van de FIFA vallende voetbalwedstrijd.

Alles werd voor het eerst gecoverd in de Britse documentaire Next Goal Wins in 2014, en Taika Waititi vond het allemaal boeiend genoeg om er ook een speelfilm rond te draaien. Een die de waarheid inbedt in nogal wat dichterlijke vrijheden: Waititi gaf vooraf aan dat hij niet van plan was om een tweede documentaire te draaien. En dat is al duidelijk vanaf de eerste scène waarin Waititi zelf te zien is als een breedaccentsprakerige priester die door de vierde muur heen de kijker aanspreekt.

Is het omdat er op zich weinig dramatiek zit in een verhaal over een voetbalploeg die al tevreden zou zijn als ze eens kunnen winnen of een doelpunt kunnen scoren, is het omdat het verhaal van een underdog die boven zichzelf uitstijgt maar weinig verrassends meer te bieden heeft of is het omdat Waititi zich gewoon eens wou amuseren … feit is dat de filmadaptatie van het ware verhaal en de documentaire zich vooral profileert als een uit de kluiten gewassen sitcom. En ook van valse dramatiek blijkt Waititi niet vies daar hij nogal wat elementen feller voorstelt dan dat ze in werkelijkheid waren: zo had Rongen in het echt geen John McEnroe-karakter, was hij niet gescheiden van zijn vrouw, nam hij de trainersjob op American Somoa niet onder dwang aan en er was ook geen onenigheid met de transgender in het team.

Geen punten van kritiek dit, er zijn nu eenmaal heel weinig op ware feiten gebaseerde films die zich strikt aan de ware feiten houden. Edoch Next Goal Wins weet zowel op het vlak van de fictie als dat van de non-fictie geen echte ‘dit moet je zien’-relevantie te vinden. Als vlotte komedie heeft het zeker zijn momenten en Waititi weet hoe hij een grap aantrekkelijk kan brengen. Maar zelfs het goede gevoel verpakt als ode aan de hakuna matata-achtige levensvisie van de Amerikaanse Somoanen volstaat niet om van deze ‘breek uit jezelf’-strijdkreet meer te maken dan een gniffelfilm die braaf arbitrair de voorspelbare vakken afvinkt.

Goed voor een grijns en een gnuif deze Next Goal Wins, maar ook niet meer dan dat. Of misschien is dat alsnog genoeg, daar gniffels, grijnzen en gnuiven uiteraard altijd van harte welkom zijn in onze kille koude buitenspelwereld.