Oeverloos sentimenteel, maar technisch perfect gemaakt en passioneel geacteerd … ergens hoeft het niet te verwonderen dat Mrs. Miniver voor het toen nog maar pas tot de oorlog toegetreden Amerika en het volop door de tweede wereldoorlog geteisterde Groot-Brittannië de juiste film op het juiste moment was. Het werd meteen de meest succesvolle film van 1942 en won zes Oscarbeeldjes: beste film, beste regie, beste actrice in een hoofdrol (Greer Garson), beste actrice in een bijrol (Teresa Wright), beste geadapteerd scenario (George Froeschel, James Hilton, Claudine West en Arthur Wimperis) en beste zwart-wit camerawerk (Joseph Ruttenberg).

Mrs. Miniver is een creatie van de Britse schrijfster Jan Struther. Die liet haar personage voor het eerst verschijnen in 1937 in een column in de krant The Times. De columns vormden een kijk op het dagelijks leven door de ogen van een doodgewone huisvrouw. Struther smokkelde heel wat eigen ervaringen in de columns die in 1939 in boekvorm werden gebundeld. De nakende oorlog maakte deel uit van de columns en het boek, en kwam volledig op het voorplan te staan in de film waarin zelfs de reddingsactie per boten voor de vastzittende Britse soldaten op het strand van Duinkerke in de narratie wordt verwerkt.

William Wyler laat in optima forma zien hoe de oorlog de gemeenschap van (het fictieve) Belham vlakbij Londen ontwricht, het gezin van de Minivers inclusief. Mevrouw Miniver (een sterke en statige Greerson) moet toezien hoe haar landhuis aan gort wordt geschoten, hoe haar man (Walter Pidgeon) zijn leven waagt als vrijwilliger en hoe haar zoon (Richard Ney in zijn filmdebuut) zich laat inlijven bij de RAF vlak voor zijn verloving en huwelijk met Teresa Wright. De strijdvaardigheid van de gewone burger onder de Duitse bezetting maakte van de film een geheide hit, zozeer zelfs dat Churchill en Roosevelt de film ophemelden en promootten. Roosevelt liet delen van de finale speech op pamfletten printen om via vliegtuigen uit te strooien boven door de Duitsers bezette gebieden. Zelfs Goebbels was fan: hij zei dat Mrs. Miniver een perfectie bezat die ook de Duitse films moesten nastreven.

Het script werd geschreven toen Amerika nog niet in het wespennest van de Tweede Wereldoorlog was verzeild, en had van meet af aan een pro-Britse en anti-Duitse teneur. De cruciale scène waarin Garson de confrontatie aangaat met een neergestorte Duitse piloot werd zelfs ettelijke keren opnieuw gefilmd: de klap die hij in het gezicht krijgt werd pas gefilmd nadat Amerika na de aanval in Pearl Harbor ook een natie in oorlog was. Wyler en co maken van Mrs. Miniver geen harde aanklacht tegen Duitse soldaten: de nadruk blijft liggen op de veerkracht van het gezin/de natie. Of hoe een politieke agenda en staatsbelangen een huis-, tuin- en keukenaroma meekregen.

Garson en Pidgeon traden in 1950 ook aan in de door H.C. Potter geregisseerde sequel The Miniver Story. In 1960 volgde nog een televisieremake met Maureen O’Hara en Leo Genn in de centrale hoofdrollen.

Triviale uitsmijters bij deze klassieker van het zuiverste Hollywoodwater … in 1943 huwde Garson met haar filmzoon Ney voor een huwelijk dat vijf jaar zou standhouden. Garson wou de titelrol aanvankelijk niet vertolken, maar ze was contractueel verplicht om dat wel te doen. Ze was ook niet de eerste keus, dat was Norma Shearer maar die weigerde de rol omdat ze geen moeder wou vertolken.