Drie kinderen die in de voetsporen van de vader - en oom zaliger - treden: Ridley Scott is ongetwijfeld een tevreden mens nu zowel dochter Jordan als zonen Jake en Luke Scott de regiewereld ingedoken zijn. Jordan en Jake zijn vooral actief als maker van kortfilms, clips en reclamespots, Luke heeft met “Morgan” zijn langspeeldebuut te pakken, uiteraard onder de productionele auspiciën van vaderlief. Een overtuigend debuut is het niet geworden, al bewijst Luke wel dat hij goed heeft opgelet op de sets van zijn pa. Met enige goede wil kan je zeggen dat the force strong is in this Luke, maar om echt een driesterrenniveau te bereiken moet hij toch nog een paar sporten hoger de ladder op. En betere scripts kiezen.

Het scenario van Seth Owen heeft weliswaar de genen van een DNA-thriller, maar veel evolutiefs vangen hij en Scott er niet mee aan. Ze wagen zich zelfs niet eens aan domme B-pret genre “Species” of “Splice”, maar houden alles academisch en nogal stroef. Terwijl de materie daar niet diepgravend genoeg voor is. Dat zoiets nefast is voor de ril-o-meter en bijhorende spanningsgraad is de logica zelve voor iedereen die al meer dan een review op deze fijne site heeft gelezen.

Bezige bij Kate - en niet te verwarren met haar twee jaar jongere zus Rooney - Mara kruipt in de huid van Lee Weathers, een risicomanager bij SynSect, een hightechbedrijf dat investeert in artificiële ontwikkeling. Ergens in een afgelegen uit de kluiten gewassen boshut annex laboratorium experimenteert een team met de ontwikkeling van niet-menselijke mensen die er weliswaar uitzien als echte mensen met dito mensenwensen en mensenstreken. En streken heeft Morgan (Anya Taylor-Joy) zeker. Het meisje is in werkelijkheid nog maar vijf jaar, maar oogt en handelt als een tiener van de Instagramgeneratie. Niet alles verloopt naar wens tijdens haar ontwikkeling, zo blijkt als ze op een dag een van de verpleegsters (Jennifer Jason Leigh) een oog uitsteekt. Vandaar de komst van Lee Weathers, die moet uitvlooien of Morgan mag blijven bestaan of dat haar gedrag de investering van het hoofdkwartier in de weg staat.

Het meest negatieve aan Morgan is het onvermogen van Owen en Scott om iets substantieels aan te vangen met de pionnen op het bord. Nochtans bevat het script genoeg personages in een semi-afgesloten omgeving om een claustrofobisch rondje nagelbijten in de kring te gooien. Helaas, pindakaas: de meeste karakters en acteurs lopen er voor spek en bonen bij en krijgen niets substantieels te doen. Enkel Rose Leslie (Ygritte in “Game Of Thrones”) heeft een rol die redelijk uitgebreid te noemen is. Paul Giamatti’s veredelde cameo blijkt dan weer een maat voor niets. Ook de interessante humane moraal – hoe ga je om met artificieel gecreëerde wezens of proefdieren tout court – komt nooit echt gefundeerd aan de oppervlakte.

De echte focus ligt uiteindelijk op de strijd tussen Weathers en Morgan, maar ook die is niet zo interessant daar Scott nogal vaak zijn heil zoekt in door Jason Bourne gechoreografeerde actiesequenties. Wat het moeilijk maakt om meegezogen te worden in het luchtledige vacuüm: zonder personages om voor te supporteren en zonder een strak gespannen adrenalineboog is de teneur eerder die van gelaten beleefd blijven zitten tot wanneer de eindgeneriek van deze brok artificiële niet-intelligentie over het scherm is gerold.