Hocus … woke-us … pas … en we wouden dat Jo De Meyere plots Monica Bellucchi was. Biebediebabbe … boe … gebeurd. Maar sorry Monica, Jo acteert beter dan jij. Sla er De zaak Alzheimer nog maar eens op na. Niet alleen De Meyere wint trouwens met vlag en wimpel, ook in zijn geheel moet de remake Memory het afleggen tegen Erik Van Looys origineel uit 2003.

Wat het alleen maar jammer maakt dat de plannen van Brian De Palma om iets wezenlijks te doen met de remakerechten destijds niet materialiseerden. Nochtans draaide de geruchtenmolen in de vakbladen ergens in 2014 overuren om De Palma aan Al Pacino te koppelen voor het toendertijd getitelde Retribution. Dat de remakerechten uiteindelijk overeind bleven en niet in een door houtwormen geannexeerde schuif verdwenen heeft veel te maken met de sterkte van het script en van Jef Geeraerts bronroman uit 1985. Jawel, dit is pure en onvervalste jarentachtigmaterie zowaar.

En de sleutel daarvan is zeker veramerikaansbaar: een huurmoordenaar die aan een (beginnend) stadium van Alzheimer leidt weigert om een afgesloten contract te eerbiedigen als hij een kind moet vermoorden. Waarop zijn opdrachtgevers zich tegen hem keren terwijl hij op zijn beurt een vendetta begint tegen zijn machtige, rijke en politieke invloedhebbende vijanden. En hij daarbij een onofficieel verbond sluit met een agent die jacht maakt op een bende pedofielen en wiens zaak verstrengeld is met die van hem. En dan hadden de Amerikanen nog niet eens een obligate autoachtervolging nodig om de boel draaiend te houden.

Sommige stukken zijn bijna ad verbatim overgenomen uit het script van Van Looy en Carl Joossens, maar uiteraard zijn er ook nieuwe verhaallijnen en -draden toegevoegd. Maar niet allemaal ten goede: de uiteindelijke ontknoping bijvoorbeeld ontlokt eerder een langgerokken geeuw dan een naar ademende happende punch. Wel geslaagd: de geografische verschuiving van la petite Flamande tot ergens tussen de Kreeftskeerkring en de evenaar aan de Amerikaans-Mexicaanse grens. En ook Liam Neeson (als huurmoordenaar Ledda/Lewis) en Guy Pearce (als speurder Vincke/Serra) weten weg met hun rol. De rest van de cast is het sop van de kool niet echt waard. En eigenlijk geldt dat ook wat voor deze volledige remake. De verhaalscharnieren draaien, maar de verbindende hengsels klinken vaak te weinig gesmeerd. Waardoor zelfs de verstandhouding tussen Neeson en Pearce uiteindelijk ook meer getelefoneerd lijkt dan echt doorleefd.

Hoe Memory zou overkomen annex scoren zonder voorkennis van De zaak Alzheimer is uiteraard een vraag die geen afdoend antwoord krijgt. Maar de kans dat dit als losse en nieuwe film gensters zou slaan lijkt klein. Daarvoor last regisseur Martin Campbell het allemaal wat te los aan elkaar: de vuist die nodig was om een strakke of verrassende thriller af te leveren is helaas niet gebald genoeg om indruk te maken. Naar meer verfilmingen van romans van Jeff Gerards zal Memory over de grote plas niet leiden in elk geval. En mocht dat wel zo zijn … .