Dat het Roger Daltrey menens was om een acteercarrière uit te bouwen – of die toch minstens te combineren met zijn job als leadzanger bij The Who – bleek duidelijk in 1980. Twee jaar na zijn bijrol in de paranormale cultklassieker The Legacy tekende hij voor McVicar niet alleen voor de hoofdrol – hij was ook coproducent en verzorgde daarnaast de soundtrack, inclusief evergreen Without Your Love.

Veel hooi op de vork, maar bezwijken onder het gewicht doet die niet. Al heeft het resultaat niet echt de substantiële tand des tijds doorstaan: in het subgenre van de gevangenisfilm is deze prent zelfs zo goed als volledig weggedeemsterd onder de middelpuntvliedende kracht van bekendere titels. Terecht is dat niet, maar soit … Al is de film minder bruusk en stuurs dan heel wat andere gevangenisfilms: misschien een reden dat alles wat onder de radar is gebleven.

Daltrey toont aan wel degelijk te kunnen acteren in zijn incarnatie van misdadiger/overvaller John McVicar, ooit door Scotland Yard uitgeroepen als ‘staatsvijand nummer 1’ en op een bepaald moment aankijkend tegen een gevangenisstraf van 26 jaar. De film vertelt niet het volledige leven van McVicar: enkel een deel van zijn gevangenisstraf in Durham Prison, zijn ontsnapping en nieuwe arrestatie na een nieuwe overval komen aan bod. Het script werd trouwens meegeschreven door McVicar zelf, gebaseerd op zijn in 1974 uitgebrachte biografie McVicar by Himself. Na zijn uiteindelijke (vervroegde) vrijlating behaalde McVicar een postgraduaat aan de universiteit van Leicester en liet hij zijn misdadig leven resoluut achter zich. Voor zover bekend toch. Dit in tegenstelling tot zijn zoon, die ook in de gevangenis belandde. Maar dit terzijde.

Feit is dat regisseur Tom Clegg – een veteraan van de Britse politiereeks The Sweeney – een kans laat liggen om de redemptie van McVicar wat meer te duiden dan het loutere vermelden in een slottekst voor de eindgeneriek. Waardoor McVicar eigenlijk meer teleurstelt omdat het niet de film is die hij kon zijn dan om de film die hij feitelijk is. Opvallend is wel dat er niet echt een poging wordt ondernomen om McVicar een heldenstatus mee te geven: dit is het portret van een egocentrisch neergezette en weinig scrupuleuze man die voor de misdaad koos en daar ook voor werd gestraft. In die optiek is het ook jammer dat Clegg niet echt diep ingaat op de psyche van het hoofpersonage dat waarschijnlijk minder stereotiep was dan het hier wordt geportretteerd.

McVicar kon dus zeker genuanceerder, maar scoort als ‘gevangenisontspanning’ verre onaardig. En ook Daltreys soms wel heel aanwezig zijnde soundtrack krijgt goede punten op het rapport.