Eigenlijk is er maar één echte voorwaarde om voluit van “The Maze Runner” te kunnen genieten: dertien jaar zijn. Of veertien of vijftien. Of zestien. Of misschien toch twaalf. Jonger dan dat en de kans dat je met bruine strepen in de onderbroek eindigt, is reëel. Ouder dan dat, en de kans dat je alles begint te overanalyseren is vrij groot. Zeker omdat dit niet de eerste young adult-boekenreeks is die het tot op het witte doek schopt, en zelfs niet eens de eerste die vertrekt van een dystopisch uitgangspunt (hallo daar, “The Hunger Games” en “Divergent”). “The Maze Runner” is alvast een tikkel anders omdat het resoluut op jongens mikt: geen romances of tienergesmacht hier, maar een rechttoe-rechtaanoverlevingsthriller die het midden houdt tussen “Lord Of The Flies”, “Lost” en “Das Experiment”.

De zestienjarige Thomas (Dylan O’Brien, eerder te zien in de MTV-reeks “Teen Wolf”) ontwaakt op een ochtend in een ijzeren kooi in een desolaat boslandschap. Zonder geheugen, zodat hij niet weet waar hij vandaan komt en hoe hij daar geraakt is. Hij maakt kennis met een heleboel leeftijdsgenoten waarvan sommigen al een paar jaar zijn opgesloten in het gebied omzoomd door een reusachtig labyrint dat om de haverklap van structuur verandert. Om een lang verhaal kort te maken: ontsnappen is/lijkt onmogelijk. Thomas ontdekt dat het gebied waar hij terecht is gekomen The Glade heet, en dat er elke maand een nieuwe jongen bijkomt via de lift. Niet iedereen mag in het labyrint: enkel als je het tot “runner” schopt mag je de doolhof in om te proberen een uitweg te zoeken. Zonder gevaar is dat niet, daar de doolhof mysterieuze grievers huisvest, wezens die jacht maken op de jongeren.

De vragen waar het om draait (hoe komen Thomas en de anderen in The Glade terecht, wie controleert het doolhof en leidt het allemaal ergens heen) worden mondjesmaat beantwoord en climaxen – uiteraard – met een cliffhanger want het tweede en derde deel uit James Dashners bestsellertrilogie (“The Scorch Trials” en “The Death Cure”) zitten ook nog in de cinematografische pijplijn. “The Scorch Trials” heeft met september 2015 zelfs al een releasedatum.

Fox koos zelf debutant Wes Ball uit om “The Maze Runner” te regisseren. Ball had Fox eigenlijk om een andere reden benaderd: hij wou fondsen om zijn 3D-kortfilm “Ruin” in langspeelfilmvorm te kunnen gieten. Daar “Ruin” ook een postapocalyptisch sciencefictionproject was, kreeg Ball (een voormalig special effects medewerker) de kans om met een budget van 34 miljoen dollar “The Maze Runner” in goede banen te leiden.

Ball doet ontegensprekelijk mooie dingen met het production design van het grauwe doolhof en houdt alles donkerder dan zwart. Zeker de scènes in het labyrint zijn voor het merendeel mooi en spannend in beeld gebracht. Na verloop van tijd begint de herhalingscadans echter op en tegen te vallen. En de voorlopige resolutie op het eind oogt zowel intrigerend als teleurstellend. Dat er een tip van de sluier moet worden opgericht is logisch, maar helaas is het er geen die je van de sokken zal blazen. Door aan het eind op de proppen te komen met een nieuwe locatie is er een trigger om nieuwsgierig uit te kijken naar deel twee, langs de andere kant is de zoveelste dystopische verhaallijn hoofdzakelijk voer voor een rondje so what-schouderophalen. Behalve als je dertien bent. Of veertien of vijftien. Of zestien. Of misschien toch twaalf.