Dick Powell. Humphrey Bogart. Robert Montgomery. George Montgomery. James Garner. Elliot Gould. Robert Mitchum. En nu ook Liam Neeson. Een niet onaardig lijstje blanke mannen die de eer en het genoegen hadden om in de huid te kruipen van Raymond Chandlers cynische privédetective Philip Marlowe. Op het witte doek welteverstaan, want als we er ook nog televisie-Marlowes bijtellen dan wordt het rijtje nog uitgebreid met onder andere Powers Boothe en James Caan. En met Danny Glover, die meteen ook het plafond van de blanke mannen torpedeert.

In de bioscoop was Marlowe eigenlijk best al een lange tijd afwezig: de laatste adaptatie was Michael Winners remake van The Big Sleep met Mitchum in de hoofdrol. In 1978 was dat, toen broekzakken nog te klein waren om telefoons in te op te bergen. Neil Jordan en Liam Neeson rijden dus een groot gat dicht met hun Marlowe. Niet een die gebaseerd is op een boek van Chandler trouwens, maar wel op John Banvilles uit 2014 stammende geautoriseerde Marlowe-roman The Black-Eyed Blonde.

De setting kon wel niet Chandleriaanser zijn dan het Los Angeles van 1939. Marlowe wordt er ingehuurd door een platinumblonde femme fatale die luistert naar de naam Clare Cavendish (Diane Kruger) om haar verdwenen lief op te sporen. Marlowe ontdekt dat de niet zuiver op de graad zijnde kerel omkwam bij een als auto-ongeval vermomde moord en onderzoekt het spoor dat naar een door Danny Huston gerunde hoeren en gok-tent leidt. Waar Marlowe aan de weet komt dat er meer aan de hand is in een zaak met tentakels tot in Mexico. En ook Clares moeder – een door Jessica Lange vertolkte voormalige actrice – blijkt bij de zaak betrokken.

Veel hard-boiled elementen die op de juiste plaats liggen in Marlowe, maar toch slaat deze prent geen gensters of glinsters. De plot verliest snel van zijn pluimen en Neeson en Jordan vlakken de zo fijne sarcastische en bijtende humor en levensbeschouwingen die het titelpersonage normaliter kenmerken nagenoeg volledig af. Zozeer zelfs dat er op de locatie en het tijdperk na eigenlijk geen enkele link is met Chandlers universum. Ze konden dus evengoed een totaal nieuw hoofdpersonage hebben verzonnen: dan had je tenminste nog een detectivefilm die je los van eerdere werken kon bekijken en die geen grote gumschoenen had om te vullen.

Een matig mysterie, deze Marlowe. Al ziet het er visueel wel allemaal netjes verzorgd uit. Te onthouden: dat je straten in Barcelona zo kan aankleden dat ze een vintage Los Angeles-sfeer uitademen. En dat je daar an sich niet zo ver mee komt als de actie en tribulaties in die straten niet interessanter blijken dan de poriën van een onrijpe citroen.