Joel Wilson heeft zijn vrouw verloren. Ze besloot op een dag om er zelf een eind aan te maken. Joel blijft achter. Alleen. Het enige tastbare dat nog is overgebleven van de vrouw waar hij van hield is een omslag die ze achterliet met Wilson's naam erop. Allicht een afscheidsbrief die het leed van een jonge weduwnaar na de wanhoopsdaad van zijn vrouw wat probeert te verzachten. Maar Joel is bang om de brief te lezen, alsof iets hem nog krachtiger zou kunnen treffen dan het overlijden van de vrouw waar hij zielsveel van hield. Hij wil het perfecte leven dat de twee al die jaren hebben geleid als herinnering vasthouden en vreest dat het openen van de omslag ook deze positieve herinnering in één klap uit zijn geheugen zal wissen. Hij kan maar bij weinig mensen terecht die het leed dat hij lijdt op een of andere manier zouden kunnen verzachten. Op professioneel vlak probeert men hem wat op te vangen maar Joel heeft er allemaal geen zin in.

Zijn schoonmoeder Mary-Ann is ook al alleen achtergebleven met haar eigen verdriet en de toenadering tussen de twee is niet van die aard dat het verdriet van een van hen erdoor zal gemilderd worden. De nog steeds ongeopende brief is een belangrijk gegeven. Joel slentert niet alleen doelloos door de straten maar al evenmin zonder een duidelijk doel door het leven. De harde werkelijkheid probeert hij te ontvluchten door benzine te gaan snuiven, een verslaving die niet zonder gevolg kan blijven voor zijn omgeving. Zo kan hij moeilijk alleen maar de benzine blijven kopen en ziet hij zich verplicht om zich op een dag ook een modelvliegtuig aan te schaffen. Hij hoopt op die manier het verslaafd zijn aan het snuiven van brandstof voor zijn omgeving te kunnen verbergen. En misschien kan hij wel geïnteresseerd raken in deze nieuwe hobby voor grote mensen. Hij komt hierdoor wel in contact met Denny, een échte liefhebber van dergelijk speelgoed voor volwassenen en de twee trekken samen naar een competitie-wedstrijd voor zo'n telegeleid speeltuig. De nog steeds ongeopende brief neemt Joel ook nu weer mee...

Ik heb het steeds wat moeilijk met de term dramatische komedie. Of komisch drama. Want geef toe, hoe kan je deze uitersten met elkaar gaan combineren en nog tevreden zijn over het eindresultaat ? Hoe kan je huilen en wenen relateren en nog content zijn met het uiteindelijk resultaat ? Wel, het kan. En dat het kan wordt bewezen met Love Liza. Op de inlay aangekondigd als A comic tragedy, een omschrijving die bij wijze van grote uitzondering eens mag en terecht kan gebruikt worden voor deze prent met Philip Seymour Hoffman (25th Hour).

Love Liza, het regie-debuut van Todd Louiso - overigens een goede vriend van Hoffman - slaagt er verschillende keren in om de gigantische kloof tussen dramatiek en komedie te herleiden tot een dartel filmsprongetje tussen de twee alsof het niks is. Wanneer Joel Wilson (Hoffman) op het eind van de film alleen is achtergebleven in zijn lege woning en twee jonge snuivers hem nog eens een bezoekje brengen met maar één doel voor ogen is dit toch zonder twijfel echt wel grappig. Wanneer Tom Bailey een ogenblik daarna dezelfde ruimte binnenstapt en stevig uithaalt naar zijn (ex...-)werknemer onderstreept dit de uitzichtloosheid van de situatie waarin Joel is terchtgekomen maar komt het ook voor de kijker(s) aan als een flinke dreun. Het scheelt al bij al maar enkele seconden tussen die lach en die traan... Philip Seymour Hoffman is en blijft tot nader order een onderschatte acteur die nog niet de waardering heeft gekregen die hij verdient. Nochtans zullen er heel wat acteurs zijn die wél een naam als een klok hebben en deze film niet op een manier kunnen dragen als Philip Seymour Hoffman dit hier doet. In deze film is er niet veel in de buurt om de aandacht te kunnen afwenden van hem alhoewel ook Kathy Bates haar weinige scènes kwaliteitsvol invult.

Love Liza is een film van het Movie affairs label dat onder de vleugels van Paradiso schuilgaat. We willen het woord 'alternatief' hier niet gebruiken maar stellen ook nu weer vast dat Movie Affairs films garant staan voor kwaliteit en klasse. En daar is Love liza opnieuw een voorbeeld van.