Je zou het niet zeggen, maar deze Duits gesproken en in Duitsland gesitueerde prent is wel degelijk een Australische productie. Misschien is dat de reden dat “Lore” een poëtische, dromerige en bijna lyrische kwaliteit heeft die de Duitse cinema grotendeels ontbeert. Al komt die lyriek in eerste plaats vooral door de stijl van de Australische cineaste Cate Shortland die met een ietwat naar Terrence Malicks natuurbeeldenstijl ogende aanpak accenten legt die van “Lore” meer maken dan zomaar een oorlogsfilm.

Shortland en coscenarist Robin Mukherjee verfilmen met “Lore” één van de drie verhalen uit Kate Seifferts uit 2001 stammende verschenen bundel 'The Dark Room'. Die verhalen handelen allemaal over de invloed van de Tweede Wereldoorlog op de gewone Duitse burger. Een interessante insteek alvast, want niet iedere Duitser was tijdens de oorlog gehersenspoeld door de SS-indoctrinatie. Wie dat wel waren, waren de ouders van de zestienjarige Lore (mooi vertolkt door debutante Saskia Rosendahl), haar zus Liesel, haar broertjes Jurgen en Gunther en baby Peter. Vijf kinderen die na de val van Hitler op zoek moeten naar een nieuw verblijf in een duidelijk verscheurde natie.

Hun vader was een nazi-officier, hun moeder een op rijkdom kickende partijvolgelinge. Wanneer de grond hen te heet wordt onder de voeten, gaan ze er beide vandoor. Waardoor de kinderen besluiten om op eigen houtje naar Hamburg te trekken waar ze hopen dat hun oma hen onderdak kan bieden. Een tocht – hoofdzakelijk door bosrijk gebied – van zo’n negenhonderd kilometer. Onderweg zien ze met eigen ogen de naweeën van de oorlogsgruwel en worden ze – door hun naziverleden – ook niet overal met open armen ontvangen.

Shortland sluit met haar tweede film thematisch aan bij haar debuut “Somersault” waarin ze de groeipijnen van een tienermeisje dat van huis was weggelopen in kaart bracht. “Lore” werkt op verschillende fronten. Om te beginnen als ‘coming of age’-verhaal. Lore worstelt tijdens haar vaak brutale volwassenwording eveneens met haar gevoelens (gaandeweg begint ze meer en meer te twijfelen of wat haar ouders deden wel een goede zaak was) en seksualiteit. Die laatste wordt opgewekt door de jonge Jood Thomas die even haar reisgezel wordt.

Daarnaast werkt de film als beeld van een gekwetste natie. De contrasten tussen het Hitleriaanse wereldbeeld en de andersgezinden levert een (vaak subtiel ingepakte) intrigerende en zelfs spannende omkadering op. Zeker omdat Shortland niemand echt schijnt te veroordelen, maar vooral oog heeft voor het menselijke aspect en de tragiek van de oorlog. Poëtisch en genuanceerd wordt het dan weer door de trage vertelkadans en fraaie natuurbeelden.

Een mooie film dus. De extra’s zijn te karig om indruk te maken. Naast de trailer is er nog een interview met Rosendahl en Shortland. Aangezien die extra slechts drie minuten duurt en de helft van de speelduur wordt ingenomen door clips uit de trailer/film is er voor beide dames te weinig ruimte om echt interessant uit de hoek te komen.