Wie denkt dat het “spooky cam”-genre op sterven na dood is, mag zijn mening toch wat bijspijkeren. Kijk maar naar het Spaanse succes van de “[REC]”-reeks, “Cloverfield”, “Paranormal Activity” (we zijn alvast benieuwd naar de sequel die dit jaar nog een release krijgt), … Neen, zolang dit relatief goedkoop horrorthrillergenre rilgrage jongens en meisjes naar de zalen blijft lokken, zijn we er nog niet van verlost, zo blijkt. En zolang de oogst blijft bestaan uit geslaagde variaties op min of meer hetzelfde thema zijn wij daar alvast niet rouwig om. Meer zelfs, de huidige lading vinden wij (de spreekwoordelijke uitzondering niet te na gesproken) zelfs beter te pruimen dan trendsetters “Cannibal Holocaust” en “The Blair Witch Project”.

Ook “The Last Exorcism” kon ons bekoren. Al was het maar omdat de duivel hier ook in de fijne details zit. Van op afstand bekeken bevat deze mockumentary immers weinig wat we nog niet eerder zagen, maar schijn bedriegt. De Duitse cineast Daniel Stamm pakt uit met een paar vernuftige details en nuances die ervoor zorgen dat “The Last Exorcism” langer tegen de ribben blijft kleven dan een doordeweekse zondagsmis.

“The Last Exorcism” haalt qua insteek de mosterd bij de eerste “[REC]”-film. Alleen is het geen brandweerteam dat wordt gevolgd door een cameraploeg, maar een priester met een specialisatie in duiveluitdrijvingen. Cotton Marcus (verrassend sterk vertolkt door tv-acteur Patrick Fabian) stamt uit een lange lijn van priesters/duiveluitdrijvers en haalt binnen zijn parochie heel wat succes met zijn jongensachtige charme en gladjanustalent waarmee hij de blijde boodschap met marktkramerpanache aan de man en vrouw brengt. Opvallend is dat Marcus eigenlijk zelf geen geloof meer hecht aan exorcismes. Hij is ervan overtuigd dat heel wat priesters en charlatans duiveluitdrijvingen als showelement gebruiken: een praktijk waar veelal het zogezegd bezeten kind het slachtoffer van wordt. Om daaraan paal en perk te stellen, stemt Marcus toe om een dergelijke valse duiveluitdrijving door een cameraploeg te laten filmen.

Met een crew van twee in zijn kielzog zet hij koers naar de boerderij van ene Louis Sweetzer, die Marcus een brief had toegestuurd waarin hij zijn vermoeden staaft over een duivelse aanwezigheid die over zijn landerijen dwaalt (en het onder meer op zijn vee heeft gemunt). Marcus ontdekt dat Louis denkt dat zijn tienerdochter Nell door een demon bezeten is. Een gniffelende Marcus is vastbesloten de fraude aan het daglicht te brengen, en gaat zelfs zo ver om een vals exorcisme te ensceneren met een paar truken van de foor. Maar het kwade en het bizarre laat zich niet zo makkelijk wegjagen uit het Sweetzer-huis en het lichaam van Nell, en algauw begint Marcus aan zijn eigen ongeloof te twijfelen als hij de finale confrontatie aangaat met een wel heel realistisch lijkende duivelse meid die recht uit “The Exorcist” lijkt te zijn geteletijdmachiend.

Dubbel jammer dat Stamm en de scenaristen er na hun geslaagde rit uiteindelijk op een ietwat ongelukkige manier de stekker uittrekken. Slecht is de climax niet te noemen, maar wel onbevredigend. Door de poort wagenwijd open te zetten voor een vervolgfilm en meer vragen op te roepen dan antwoorden te geven en de plot plots in een andere richting te sturen, lijkt het allemaal een beetje teveel op een rondje voor het zingen de kerk uit. Gelukkig krijgt de impact van de vijfenzeventig voorafgaande helse minuten (let op het ‘ik tel tot tien’-moment!) daardoor geen kaakslag. Sympathiek filmpje dus. Voor de duivel, welteverstaan.