Nogal wat rolprenten met een songtitel als filmtitel zagen dit jaar het levenslicht. “Rocketman” was een logische keuze, daar die prent het leven van Elton John onder de loep neemt. “Yesterday” was ook logisch, daar zowel de Beatles als hun grootste hits op het voorplan stonden. Ook logisch was het bij ons helaas niet in de zalen verschenen “Blinded by The Light” waarin een jongeman zijn leven laat beïnvloeden door de songs van Bruce Springsteen. In “Last Christmas” kan je meermaals luisteren naar de kerstklassieker van Wham! en je krijgt er gratis nog heel wat andere George Michael liedekijns bij, inclusief een niet eerder uitgebracht nummer tijdens de eindgeneriek. Al heeft de film op zich niets te maken met de heer Georgios Kyriacos Panayiotou, fans van zijn oeuvre hebben alvast een reden om deze film hoogmisgewijs tot zich te nemen. Al heeft die mis vooral veel weg van een kale kermis, want “Last Christmas” finisht als een kerstfilm die kant noch wal raakt.

Een vrij pijnlijke uitschuiver voor Emma Thompson, die samen met haar echtgenoot Greg Wise de plotlijnen uittekende. En ook present tekent voor een vrij karikaturale bijrol die ook al weinig zoden aan de dijk zet. Centraal in deze kerstgatenkaas staat Katarina (Emilia Clarke), een frivole meid die in onmin leeft met haar ouders en bij vrienden die haar een bed en onderkomen schenken meestal al na een paar dagen op straat staat na het aanrichten van rampspoed allerhande.

Ze droomt van een zangcarrière, maar verdient haar vis en chips vooral - om niet te schrijven uitsluitend – als assisterende elf in een winkel waarin het het ganse jaar door kerst is. Op een dag ontmoet ze de dagdromerige Tom (Henry Golding). Liefde op het eerste zicht is het niet, maar na een tijd krijgt ze het toch te pakken voor de ietwat vreemde snuiter die haar vooral de raad geeft om levensgewijs verder te kijken dan haar kerstmutsneus lang is.

Een goede raad en een moraal in een romcom … echt verrassend kan je dit niet noemen. Thompson en haar medescenaristen nemen daar echter geen genoegen mee: de Brexit krijgt een nogal zwaar aangedikte veeg uit de pan, en helemaal aan het eind krijg je nog een magisch-realistisch bot om op te kauwen. Dat botslot bevat weliswaar het potentieel om te ontroeren, maar na anderhalf uur ondergedompeld te zijn een rammelend script bevolkt door oninteressante personages en gekenmerkt door een vrij enerverende vertolking van Clarke is het vooral het sein om nog meer met de ogen te rollen.

Jammer ook voor Paul Feig; die mag dan wel al zijn volledige carrière geslaagde projecten afwisselen met mindere, op de hielen van zijn dusver beste film “A Simple Favor” oogt deze slordige prent wel heel misplaatst. En daar kan het eerbetoon aan George Michael maar weinig aan veranderen.