Sylvia (Isabelle Huppert) is een prostituee die werkt in Nice. Ze is niet onmiddellijk de klassevolle escorte-dame, maar de gevoelloze straathoer die de onderhandelingen over de prijs voert op het voetpad, waarbij iedereen die stopt en van haar diensten gebruik wil maken een potentiële bron van inkomsten is. Ze heeft het verleden achter zich gelaten (J'ai tout oublié) en wil niet langer met haar 'vorig leven' geconfronteerd worden (later blijkt echter dat ze er behoefte aan geeft om naar een aantal zaken van vroeger te kunnen terugkeren). Wanneer haar 14-jarige dochter Laurence op een dag opduikt aan een supermarkt, wordt deze visie haar ook met bijzonder weinig woorden duidelijk gemaakt. In de moeilijke situatie waarin Sylvia zich bevindt, is er immers geen plaats voor een kind... Laurence wil het hier niet echt bij laten en wacht haar moeder op in haar kamertje, haar 'werkruimte' zeg maar. Wanneer die thuis komt, hoort ze onmiddellijk hierna hoe een tweetal mannen haar een weinig sympathiek en bijzonder gewelddadig bezoek brengen. Laurence komt tussen om haar moeder te beschermen op een manier die nog weinig ruimte laat om nog veel langer ter plaatse te blijven en de twee vertrekken zo snel mogelijk, op de vlucht voor de gevolgen... Op deze manier moeten moeder en dochter elkaars aanwezigheid dulden ondanks hun slechte verstandhouding. Tot Laurence het na een korte tijd wel genoeg vindt en wanneer haar moeder slaapt, van de gelegenheid gebruikt maakt om er van door te gaan.

La Vie Promise is Dahan's nieuwste film, na Frères en Le petit poucet, waarin vooral de menselijke emoties belangrijk zijn. Regisseur Olivier Dahan slaagt erin om over te brengen op de kijker waarom en op welke manier Sylvia geworden is tot wat ze nu is. Zo krijg je door middel van 'flashbacks' een eerste beeld van wat zich vroeger in het leven van Sylvia heeft afgespeeld. Van kapitaal belang hierbij is de inbreng van Isabelle Huppert, die haar rol van Sylvia met opmerkelijk veel klasse vertolkt. Wel is het jammer dat halfweg de film het scenario op een minder klassevolle manier wordt bijgestuurd, precies alsof men zich te laat heeft gerealiseerd dat men in de film moeilijk verder kan met een gesplitste verhaallijn (Laurence enerzijds, Sylvia anderzijds) en de twee op één of andere (geforceerde) manier terug moeten samengebracht worden.

Wanneer Sylvia op zoek gaat naar haar dochter, is het wel door een ongelooflijk toeval dat men elkaar terugvindt. Komt daar nog bij dat Laurence in contact is gekomen met ene Joshua, de man die uitgerekend vroeger al een afgedwongen lift gaf aan Sylvia. De wereld is klein, zoveel is duidelijk, bijzonder klein zelfs in La Vie Promise.  Dahan heeft gelukkig aardig wat troeven in zijn nieuwste prent die ons dit allemaal (bijna) doen vergeten : de fotografie is bij momenten van een bijzonder hoog niveau, waardoor we, voornamelijk in het tweede gedeelte van de film, op een aantal knappe plaatjes worden getrakteerd. Die passen in enkele sterke scénes, die met de gepaste muziek en zoals eerder al vermeld, een Mademoiselle Huppert die het beste van zichzelf geeft, een aardige brok cinema vormen. De scéne waarin Sylvia haar vroegere (t)huis terugziet is bijvoorbeeld zo'n moment.

De liefhebbers van de Franse cinema gaan sowieso kijken naar La Vie Promise, anderen die wat vooringenomen zijn of sceptisch staan ten opzichte van de Franse cinema, maken voor La Vie Promise best een uitzondering.