Over een kus met vertraging gesproken … deze verfilming van de roman van Griet Op de Beeck beleefde zijn Belgische première op Film Fest Gent 2020, zag zijn oorspronkelijke release daarna gekelderd door corona en kwam daardoor uiteindelijk pas in het najaar van 2021 in de zalen. Waardoor uiteraard ook de thuisbioscooprelease vertraging opliep. Maar wie de film in de zalen heeft gemist of zich meermaals aan het hier geëvoceerde familiedrama wil onderwerpen … het ronddraaiend schijfje is er.

Dusver zag Griet Op de Beeck al twee van haar romans verfilmd. Na de filmadaptatie van Vele Hemels Boven De Zevende kwam er dus ook een filmversie van het uit 2014 stammende Kom Hier Dat Ik U Kus. Regisseurs van dienst zijn de voormalig/hoofdzakelijk documentairefilmers Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden. Die waren dusver vooral bekend van hun in Wallonië gesitueerde documentaire Ne Me Quitte Pas waarin de verstandhouding en vriendschap tussen een Vlaamse en Waalse eenzaat centraal stond.

Lubbe Bakkers en van Koevordens oog voor observatie en contemplatie is duidelijk zichtbaar in hun eerste fictiewerk. Ze zitten heel dicht op de huid van hoofdpersonage Mona, wiens leven ze schetsen aan de hand van drie tijdsvakken. In het eerste deel is ze negen, in het tweede een twintiger, in het derde een dertiger. We zien haar telkens vooral in een familiale en relationele omgeving. Als klein meisje verliest ze haar moeder in een auto-ongeval. Haar vader (Tom Vermeir) introduceert een jaar later met trots ‘een nieuwe mama’ (Wine Dierickx), algauw gevolgd door een nieuw zusje. Als twintiger ontdekt Mona (vanaf dan vertolkt door Tanya Zabarylo) de liefde bij de niet zo vrijgevochten als het lijkt schrijver Louis en als dertiger moet ze die liefde in vraag stellen terwijl het naderende afscheid van haar vader aan kanker er ook dreigt in te hakken.

De knak in Mona’s bestaan is dat ze te weinig voor haar zelf is opgekomen. Gedienstig en soms zelfs slaafs tegenover de mensen rondom haar, en liever heil zoekend in stille zelfkastijding dan in het openlijk aangaan van confrontaties. Voer voor confrontatie is er nochtans genoeg: haar ersatzmoeder is op zijn zachtst gezegd bipolair en kan binnen het laadruim van drie seconden van liefhebbende vrouw transformeren in geschifte zottin. Als dramaturg is ze onderhevig aan de fratsen van een briesende theatermaker en ook haar veel (her)schrijvende partner neemt het niet zo nauw met de relatie-ethiek. Met Zabarylo vonden Lubbe Bakker en van Koevorden een perfecte Mona: de genuanceerde manier waarop de actrice zich vastbijt in haar personage alleen al zorgt ervoor dat de titelkus een dikke smakkerd is. Dat wat er uiteindelijk in het verhaal gebeurt ondergeschikt is aan de diepgravende manier waarop Zabarylo haar personage inkleurt is daardoor de logica zelf. Al laat de rest van de cast ook mooie dingen zien: Vermeir is een rustgevend baken als de soms wat te lafhartig zijn gevoelens inslikkende vader, en Dierickx is bij momenten zo recalcitrant dat je zin hebt om je schoenen naar het scherm te keilen als ze in beeld verschijnt.

All we are saying is give Mona a chance. En warm je tussendoor aan een sterk staaltje Vlaams-Nederlandse karaktercinema die overkokende schmaltz inruilt voor hypnotiserende schmertz. En een geschifte zweettentscène.