Als het van Matthew Vaughn afhangt staat er nog heel wat te gebeuren in het Kingsman-universum: sequels, prequels, spin-offs en zelfs een afgeleide televisieserie. Ideeën genoeg blijkbaar voor deze door de comics van Mark Millar en Dave Gibbons geïnspireerde fluctuerende franchise die met de originefilm The King’s Man aan zijn derde telg toe is – en alweer een die door Vaughn zelf is geregisseerd en (mee)geschreven.

Na het migraineverspreidende Kingsman: The Golden Circle uit 2017 moest een sequel eigenlijk niet meer zo meteen daar die lawaaierige brij het in niets haalde van het veel betere Kingsman: The Secret Service dat in 2014 mooi blockbusterweer maakte. Misschien had Vaughn dat zelf ook in de gaten, want in plaats van opnieuw Taron Egerton op te vorderen voor een globetrottende Bondplotknipoog koos hij ervoor om de ontstaansgeschiedenis van de Britse spionnendienst Kingsman uit de doeken te doen. Egertonvervanger Harris Dickinson acteert zich daarbij niet in het blikveld, maar dat hoeft ook niet daar Vaughn hier kan rekenen op luxepaarden als Ralph Fiennes, Gemma Arterton, Rhys Ifans, Tom Hollander, Charles Dance en Matthew Goode om de film te dragen. En ja, ze doen dat duidelijk met veel plezier en aplomb. Vooral Ifans is geestig gek als Raspoetin en Fiennes bewijst eens te meer zowel in de serieuze als minder serieuze cinema thuis te zijn.

Raspoetin zoals in de Russische monnik Raspoetin? Jawel hoor, de enige echte. Want Vaughn en coscenarist Karl Gajdusek komen met nogal wat echt bestaande historische personages en historische feiten voor de dag. Wie een verfabelde versie wil zien van de eerste wereldoorlog belt hier best even aan. Want het ontstaan van de Kingsman gaat terug naar de plooien die in 1914 tot de eerste wereldoorlog leidden: de executie op de Oostenrijks-Hongaarse aartshertog Franz Ferdinand in Saravejo passeert hier de revue, net als de troebele relatie tussen de Britse koning George V, de Duitse keizer Wilhem II en de Russische tsaar Nicolas – neven van elkaar, zowaar. Heel wat (halve) waarheden in deze fictieve over de top-benadering van WO 1, waar zelfs Mata Hari in opduikt en er ook nog plaats is voorzien voor Erik Jan Hanussen die geboekstaafd staat als een mentor van Adolf Hitler en voor deep dive weetjes als het Zimmermann telegram. Best geestig allemaal.

Opvallend is dat The King’s Man een andere toonaard heeft dan de vorige twee films: waar dat duo de brede komediekaart trok is nummertje drie verrassend sober, avontuurlijk en verhalend. Het is eigenlijk pas tijdens de climax dat Vaughn resoluut de komedieschuiven voluit opentrekt voor een sterk staaltje derring-do zoals dat heet. Verandering van spijs doet in dit geval zeker eten, want er valt aan deze prent meer lol te beleven aan dan het flauwe The Golden Circle dat in zijn ambitie faalde om The Secret Service te overtreffen met duizend bommen, granaten en een Elton John-cameo.

Deze prequel scoort niet altijd en overal – een inzinking in het midden is de grootste boosdoener – maar weet al bij al twee uur lang netjes te entertainen en toont tegelijkertijd aan dat een half aangedikte, half gelogen interpretatie van diverse strijdtonelen uit de eerste wereldoorlog entertainende nonsens kunnen opleveren. Maatpakkenactie zonder boe, ba of loshangende draden: zo is het alsnog nieuwsgierig uitkijken naar de volgende worp uit de Kingsman-koker.