Los van hoeveel je ervoor wil: je krijgt waar voor je geld met Killer Fish. Deze film is immers zowel een overval-, rampen- als horrorfilm. Een gebrek aan ambitie kan je de makers niet verwijten. Dat de film op de drie fronten geen echt hoge ogen gooit kan de pret weliswaar wat bederven, maar wie in de stemming is voor een stemmige B-film zit anderhalf uur goed met deze bijtgrage door het bot kauwende vissen.

Geregisseerd door de Italiaanse veelfilmer Antonio Margheriti onder zijn Engelstalig pseudoniem Anthony M. Dawson en meegeproduceerd door Lew Grade – in het kort: de Britse Dino De Laurentiis – en Oscarwinnaar Carlo Ponti. Al passeert Ponti waarschijnlijk enkel maar om wat rugsteun te geven aan zijn zoon Alex, die hier met de voornaamste producerscredit gaat lopen. Het mocht in elk geval wat kosten binnen de limieten van het B-genre, daar de film zo goed als integraal in Brazilië is opgenomen.

Vijf bandieten – of misdadigers zo je wil – laten een fabriek ontploffen en profiteren ervan om tijdens het geharrewar daarna aan de haal te gaan met een portie onschatbare emeralden die in de kluis van de fabriek lagen. Om de stennis wat te laten betijen besluit het vijftal om de edelstenen veilig ingepakt te verbergen op de bodem van een meer tot wanneer de kust veilig is. Het brein achter de overval (James Franciscus) laat in het meer echter wat piranha’s los om te vermijden dat zijn bendegenoten – zoals daar zijn Lee Majors en Karen Black – er stiekem met de buit willen vandoor gaan. Komen ook nog langs in de plot: Marisa Berenson als modeontwerpster en Margaux Hemingway als model voor een fotoshoot. En een corpulente fotograaf (Roy Brocksmith) omdat daar nu eenmaal veel kauwruimte aan is. Want uiteraard worden ook zij mogelijke prooien van de kleine scherpgetande monstertjes als een tropische storm een dam doet instorten waardoor ze van het meer in de open zee terechtkomen.

Al dan niet ruw aan de haak gewogen is Killer Fish een film die meer belooft dan wat je uiteindelijk krijgt, maar laat dat geen reden zijn om met een straalstroomboog om de film heen te stappen. De van jetje gevende cast die het allemaal zo serieus mogelijk probeert in te kleuren alleen al is een reden om deze film aan het kijkmenu toe te voegen. En de hybride van de drie genres werkt tot op zekere hoogte – zij het er geen waar Olympische records te rapen vallen. Dolle B-gein dus.

Originele Italiaanse titel: L’agguato Sul Fondo. De Duitse distributeur wist dan weer nog niet dat er begin jaren tachtig nog vliegende piranha’s zouden langskomen en kleefde de titel Piranha II al voorbarig op deze release. De boerenbedriegers.