Huurmoordenaar doet zijn job niet goed. Huurmoordenaar wordt daardoor zelf opgejaagd. Huurmoordenaar zet tegenactie in. Voilà, drie zinnen volstaan om David Finchers The Killer typerend samen te vatten.

Origineel is deze blauwdruk die al in tal van andere actiethrillers is gebruikt niet te noemen. Maar originaliteit nastreven zal niet Finchers bedoeling zijn geweest. Wel een stijlvolle spielerei afleveren die het nihilisme van pakweg Jean-Pierre Melvilles Le Samouraï connecteert met het escapisme van ook al pakweg Steven Soderberghs Ocean’s Eleven.

Het bronmateriaal is de tussen 1998 en 2014 verschenen dertien delen tellende Franse stripreeks Le tueur van Alexis Nolent en Luc Jacamon. De reeks liep nog toen Fincher al met het idee speelde om er een film uit te puren: ergens in 2007 was de film bijna in productie bij Paramount met Brad Pitt als betrokken partij in wat hun vierde samenwerking zou worden. Een project dat een stille dood stierf, maar wel op Finchers tekentafel bleef liggen. Waarop hij er na Mank zelf mee naar Netflix trok, zij het met een volledig nieuw script geschreven door Andrew Kevin Walker die voor Fincher ook al Seven had geschreven en The Game en Fight Club had gescriptdokterd. En kijk … zo zag de film alsnog het levenslicht. Met Michael Fassbender in de titelrol van naamloze huurmoordenaar die zijn eigen hachje moet zien te redden terwijl hij achter de snoodaards aangaat die hem naar het leven staan na een mislukte opdracht. Hopla, nog eens de blauwdruk.

The Killer is netjes onderverdeeld in hoofdstukken zodat je geleid weet wat je allemaal te wachten staat in deze continenthoppende brok entertainment. Opvallend is de voice-over van Fassbender. Voor een zwijgzame professional praat of denkt die nogal veel. Het zou bij Alain Delon geen waar geweest zijn. Tijdens het eerste deel zegt Fassbender dan wel nauwelijks een woord, hij denkt in topversnelling. Terwijl er momenten zijn waarop de aftrapinleiding veel mysterieuzer en sfeervoller zou zijn geweest met een stille Fassbender: de beelden spreken zonder duiding erbij ook voor zich. De stiltescènes lijken dan ook beter in genre-evenwicht dan die waarin Fincher zijn innerlijke gedachten rondspuit. ‘t Is maar een gedacht. Want aan de eindmeet krijgt The Killer er geen onoverkomelijke deuken door: Fincher levert een op het eerste zicht bedrieglijk eenvoudige maar best wel strak geregisseerde moordenaar op de loop-variante af, waarin een aantal secuur met een waterpas afgemeten kat en muis-scènes voor amusant en vaak bewust knipogend vertier zorgen.

Als Fincher ook existentialisme nastreefde met zijn prent is hij wel gefaald. Wie genoeg heeft aan een robuust-speelse en pretentieloze hap om het filmbuikje te vullen mag dan weer met een lekker knorrende maag aanschuiven. Let op: enige aversie tegen het oeuvre van The Smiths kan achteraf voor postdigestieve wc-potbijverschijnselen zorgen.